မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးမွာ နံနက္တိုင္းဆိုရင္ ေစာေစာထ တရားထိုင္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္၊ ေကာ္ဖီစသည့္ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာထဲဝင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ သစ္ေရြးၾကတာပါ။ ေက်ာင္းတိုင္ေတြကို ကြၽန္းသား မသုံးဘဲ အင္ၾကင္းသား ၁ဝ လက္မပတ္လည္ေတြ ခ်ည္းသုံးမယ္လို႔ ၫႊန္ၾကားထားပါ တယ္။
‘အင္ၾကင္းဆိုေတာ့ ဆရာရယ္ ဗုဒၶဓာတ္အျပည့္ ေပါ့။ ဘုရားအေလာင္းဖြားျမင္ေတာ္မူတာလည္း အင္ၾကင္းေတာမွာ။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳတာလည္း အင္ၾကင္းေတာမွာ၊ ၿပီးေတာ့ အင္ၾကင္းဆိုတာ တနဂၤေႏြနံနဲ႔ တနလၤာနံ နံသင့္ဂဏန္းအားျဖင့္ အင္ တနဂၤေႏြက တစ္၊ ၾကင္း တနလၤာက ႏွစ္၊ တစ္နဲ႔ႏွစ္..၊တစ္ကေန ႏွစ္ကလ ေနလဓာတ္ ကမၻာ့ တန္ဆာဓာတ္ႀကီးပဲ’လို႔ ကိုျမတ္သူက အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုရင္း တက္ၾကြေနပါတယ္။
‘ကိုျမတ္သူ စကားေတြ အေတာ္တတ္ေနပါ ေရာလား’
တစ္ေယာက္က ခ်ီးက်ဴးလိုက္ေတာ့
‘စကားထဲမွာ တရားပါ လားရာသုတမ်ားတဲ့’လို႔ ျမတ္သူက ကြန္႔လိုက္ၿပီး ‘အဲဒါ ဆရာေတာ္ႀကီး စာအုပ္ထဲကက်က္ထားတာ’လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္လူလည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္က်သြားပါ တယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီး၏တရားမ်ားကား ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ နာၾကားဖတ္မွတ္သင္ယူလို႔ မဝႏိုင္။ ဆရာ ေတာ္ႀကီးသည္ သာစည္ၿမိဳ႕နယ္ ေရႊေက်ာင္းကုန္းေတာင္မွစ၍ ယခု မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးအထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာေတာင္အသီးသီးတြင္ အားထုတ္ခဲ့သမွ် တရားဓမၼမ်ားမွ ေဝေနယ်တို႔ႏွင့္ သင့္ေတာ္ရာ ဒါန သီလ ဘာဝနာဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စာအုပ္စာေပ ေရးသားခ်ီးျမႇင့္ သာသနာျပဳေတာ္မူလ်က္ ရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္၍ တရားေဟာ တရားျပျခင္း လုံးဝမရွိ၊ စာေပက တစ္ဆင့္သာ သာသနာျပဳေတာ္မူလ်က္ရွိပါတယ္။
ယခုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ က်မ္းစာ အုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ေရးလ်က္ ရွိပါတယ္။ ေခါင္နန္း ပလႅင္ေက်ာင္းေပၚတြင္ စႀကႍေလွ်ာက္ ရင္း ဥာဏ္ပြင့္လာသည္ႏွင့္ စားပြဲပုေလးမွာထိုင္ကာ စာေရး လ်က္ရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးစိတ္က ၾကည္လင္ သေလာက္ စာေရးတာလည္း ျမန္လွပါတယ္။ သူေတာ္ ေကာင္းႀကီးမ်ားရဲ႕ ဥာဏ္ေတာ္တြင္ နိဝရဏ ပိတ္ပင္တားဆီးတတ္ေသာ တရားဆိုးမ်ား မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ဥာဏ္ပြင့္သေလာက္ စာကေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ပါလာတာဟာ အရိပ္ပမာပါပဲ။
ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စာကို လက္တန္းခ်ေရးတာ မ်ားပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ကိုးကားစရာ စာအုပ္ထူထူႀကီး ေတြလည္း ရွိမေနပါ။ ခႏၶာကိုယ္ေတြ႕ ဥာဏ္ဓေလ့ကို ေရးတာမို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ က်မ္းစာမ်ားဟာ တစ္မူထူးျခားလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။
‘ဆရာေရ..ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြင္းဆင္းေလ့လာမႈကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီဆိုရမယ္။ လုပ္အားနဲ႔ ပန္းရံ လက္သမားပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္။ သစ္ခြဲဖို႔လည္း လႊစင္နဲ႔ဝိုင္းဆရာလိုတယ္၊ လိုတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မုံရြာသြားၿပီး စီစဥ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္’
‘ေကာင္းသားပဲ သြားေလ’
မုံရြာမွာက ျမတ္သူရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ကိုေအာင္ထြန္းထြန္း ရွိေနတယ္။ သူတို႔က မႏၲေလးဂ်ီတီအိုင္မွာ ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ၾကေတာ့လည္း သူ႔နယ္ပယ္နဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေအာင္ျမင္ ၾကတယ္။ ကိုေအာင္ထြန္းထြန္းက မုံရြာအေျခစိုက္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတယ္။ ဘိလပ္ေျမ စတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြလည္း အေရာင္းအဝယ္လုပ္တယ္။ ယခု မဟာၿမိဳင္မွာလိုတဲ့ ေဆာက္ လုပ္ေရးပစၥည္းေတြ သူကပဲ ဒိုင္ခံပို႔ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းရံလက္သမားေတြရဖို႔လည္း ကိုေအာင္ထြန္းထြန္းကိုပဲ အကူအညီေတာင္းထားတာ။ သူလည္း မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို အထူးၾကည္ညိဳတဲ့အေလ်ာက္ မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အင္မတန္တက္ၾကြ စိတ္ပါေနတယ္။
‘မုံရြာကို ဘာမွာဦးမလဲ ဆရာ’
‘မုံရြာေရာက္ရင္ လယ္တီတိုက္ကိုသြားၿပီး လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး ႐ုပ္တုေတာ္ေရွ႕မွာ ဆုေတာင္း အဓိ႒ာန္ျပဳပါ။ မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးေအာင္ျမင္ဖို႔ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြရဲ႕အား အကုန္ လိုတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးလည္း မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးနဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ ဝက္ရဲေတာႀကီးမွာ အားထုတ္ ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သိရတယ္’
‘ဟုတ္ၿပီဆရာ၊ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးလည္း ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အားတက္စရာပဲ’
‘အခု မုံရြာမသြားခင္ မဟာၿမိဳင္မွာ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ခ်က္မေရမွာ အဓိ႒ာန္ေအာင္ဘုရားေတြ ရွိတယ္။ ငါတုိ႔ အဲဒီမွာ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ေတြ လုပ္ထားသင့္တယ္။ မဟာ ၿမိဳင္ ခ်က္မေရဘုရားမ်ား အေရးပါပုံကို ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ၫႊန္းဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား’
‘ကြၽန္ေတာ္လည္း သြားခ်င္ေနတာ’
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ ကားႀကံဳရွိတဲ့တစ္ေန႔မွာ မဟာၿမိဳင္ခ်က္မေရက သစၥာအဓိ႒ာန္ ေအာင္ဘုရားမ်ားဆီ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မဟာၿမိဳင္မယ္ေတာ္ႀကီးနန္းကေန ၇ မိုင္ေလာက္ခ်ဳိးေကြ႕ၿပီး အတြင္းသို႔ ဝင္သြားရပါတယ္။
မဟာၿမိဳင္ ခ်က္မေရဟာလည္း အင္မတန္သာယာတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပါပဲ။ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းႀကီးက ဟီးဟီးမားမား။ သံဃာတစ္ပါး သီတင္းသုံးေနပါတယ္။ ဟိုးအထက္ ေမာ္လိုက္ဘက္က ရွမ္းတိုင္းရင္း သားလို႔ သိရပါတယ္။ ဘြဲ႕ေတာ္ ဦးေကာ႑ညျဖစ္ပါတယ္။
‘အရွင္ဘုရား၊ ဒီမွာ သီတင္းသုံးရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား ဘုရား’
ျမတ္သူက ဗ်ဴးေလၿပီ။
‘ေျပပါတယ္’
‘အေျခာက္အလွန္႔ေတြ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ အခက္အခဲေတြ မႀကံဳခဲ့ဘူးလားဘုရား’
‘ႀကံဳသင့္သေလာက္ေတာ့ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္’
ခ်က္မေရဘုန္းႀကီးက အဆင္ေျပပါတယ္ခ်ည္းေျပာေနေတာ့ ကိုျမတ္သူလည္း ႐ုတ္တရက္ ဘာဆက္ ေလွ်ာက္ရမည္ မသိ။ အံ့ၾသေနပုံရပါတယ္။
‘ငွက္ဖ်ားေရာ မျဖစ္ဘူးလားဘုရား’
‘တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္တာေပါ့၊ အဆုိးႀကီးမဟုတ္ပါဘူး’
‘မဟာၿမိဳင္မယ္ေတာ္ႀကီးရယ္၊ ေတာစိုးနတ္ေတြရယ္နဲ႔ ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လားဘုရား’
‘ေျပပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေနရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ လိုအပ္တာေျပာပါ။ တစ္ေန႔က ေခါင္နန္းပလႅင္ေက်ာင္းကို သြားဖူးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ တရားအားထုတ္ေနတာနဲ႔ ဖူးခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ေနာင္အဆင္ေျပ ရင္ ဖူးခ်င္ပါတယ္’
‘ဖူးခြင့္ရမွာပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ထားေပး ပါမယ္’
ခ်က္မေရ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အေတာ္အသင့္ျပည့္စုံၿပီး ေနခ်င့္စဖြယ္ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ရွိပါ တယ္။ ရွမ္း ဘုန္းႀကီးက ေတာင္ေပၚတက္ ဘုရားဖူးဖို႔ စီစဥ္ေပးပါတယ္။
‘ဒီမွာ ရပ္ေဝးကလာၿပီး အဓိ႒ာန္ဝင္တဲ့သူေတြရွိပါ တယ္။ ရန္ကုန္ကလည္း လာၾကပါတယ္။ ဝိဇၨာလိုင္းက သမထပုဂၢိဳလ္ေတြ လာေရာက္အဓိ႒ာန္ဝင္ၾကပါတယ္။
သက္ကယ္က်င္း ေအာင္ခ်မ္းသာ စတဲ့ရြာေတြက ေဒသခံေတြေျပာျပလို႔ အဓိ႒ာန္ဝင္သူေတြ လာေရာက္ေလ့ရွိေၾကာင္း သိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕လူေတြက မဟာၿမိဳင္မွာ သိုက္တူးဖို႔လာ ၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္သူမွေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံး အေလာင္းထမ္းထုတ္ရတဲ့အထိ အသက္ေဘးႀကံဳခဲ့ရေၾကာင္း၊ မ႐ိုးသားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔လာရင္ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးမွာ အႏၲရာယ္ ႀကီးမားလွေၾကာင္း ေဒသခံေတြက အျဖစ္အပ်က္သာဓကေတြနဲ႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။
‘ဒီမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေတာင္ဟီသံ ၾကားရတယ္။ ေတာင္ဟီသံ သုံးခါၾကားရရင္ ဒီမွာ လူေသေနတာ ေသခ်ာၿပီ။ ဟို ဆရာတို႔ရန္ကုန္က နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာ ေဗဒင္ဆရာႀကီးရဲ႕ အဆက္ အႏြယ္ေတြလည္း ေရာက္လာဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လာတယ္။ ေျပာတာကေတာ့ အဓိ႒ာန္ဝင္မယ္၊ ပုတီးစိပ္မယ္ဆိုၿပီး လုပ္တာက သိုက္တူးဖို႔ လုပ္တာကိုး။ အဲဒီမွာ အႀကီးလူ ဆရာလုပ္တဲ့လူ ဝမ္းေတြ ေလွ်ာၿပီး ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး အသက္ေငြ႕ေငြ႕ေလးပဲ က်န္တယ္။ ေတာင္ဟီသံၾကားလို႔ လာၾကည့္ေတာ့ ေသေတာ့မယ္။ ရြာကို ေခၚလာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာမွာပဲ ေသသြားတယ္..’
ဒါက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္။ ေနာက္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ က..
‘ေယာဂီအမ်ဳိးသားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး အဓိ႒ာန္ဝင္ၾကတာ ရက္နည္းနည္းၾကာေတာ့ ငွက္ဖ်ားမိတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ျပဳစုရင္း ဖိုမဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားပုံရတယ္။ ေယာက်္ားက ဖ်ားလို႔ေသၿပီ။ မိန္းမက ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္ႀကံၿပီး ေသသြားတယ္ မလြယ္ဘူး။ ဒီမွာ ဖိုမကိစၥ လြန္က်ဴးမႈကို ဒီေတာက လုံးဝသည္းမခံဘူး’တဲ့။
မွန္ပါတယ္။ ၾကားရသမွ် ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြ ခ်ည္းပါ။
‘မဟာၿမိဳင္က ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြဟာ အင္မတန္စည္းကမ္းႀကီးၿပီး သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔ႀကိဳက္ပုံရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္’လို႔ ျမတ္သူက ေကာက္ခ်က္ခ်သုံးသပ္လိုက္ တယ္။
မဟာၿမိဳင္ ခ်က္မရေတာင္ေပၚမွာ ဘုရားသုံးဆူ ဖူးရတာ လည္း ၾကည္ႏူးပါတယ္။ ဒီဘုရားေတြ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ တည္ထားခဲ့တဲ့ ေရွ႕ကဆရာေတာ္ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကို အထူးပဲ ေက်းဇူး တင္ ဂါရဝျပဳ ၾကည္ညိဳေနမိပါတယ္။ ဘုရားနဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔ ဇရပ္နဲ႔ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ သပၸာယ္စြာ တည္ရွိ ေနတာ အလြန္သာဓုေခၚအပ္ပါတယ္။
‘ဆရာေရ ေဝပုံရြာသားေတြ ေျပာလိုက္တဲ့ သံခေမာက္ ေဆာင္းေလးေယာက္ ဝိဇၨာႀကီးေလးပါးက ဘုိးဘိုးေအာင္နဲ႔ စၾကာမင္းသားေလးကို ေစာင့္ၾကပ္ေနပုံဟာ စိတ္ကူးေကာင္း သေလာက္ လက္ရာ ေျမာက္လွပါေပတယ္’
ဟုတ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ထူးျခားေပၚလြင္ေနတဲ့ ႐ုပ္တုႀကီးေတြပါပဲ။ ဒီ႐ုပ္တုႀကီးေတြကို ႐ုပ္ရုင္မင္းသား ေက်ာ္စြာဝင္းရဲ႕အေဖ ဆရာဦးခ်စ္သိန္းက စီမံခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။ မင္းသား ေက်ာ္စြာဝင္းရဲ႕အေဖ ဆရာဦးခ်စ္သိန္းက စီမံခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။ မင္းသားေက်ာ္စြာဝင္းဆိုရင္ မင္းသားႀကီး ဦးဝင္းဦးရဲ႕ သားတပည့္ေလာက္ပဲ သိၾကတာ။ ဒီလို ဝိဇၨာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပုံသိရေတာ့ တစ္မ်ဳိးေတာ့ အဲ့ၾသစရာ ေကာင္းေနတာပ။ ‘ကုန္းေဘာင္ေခတ္’မွာ စၾကာမင္းသားေလးကို ေရခ်ေတာ့ (ေရမွာေဖ်ာက္ေတာ့) ႐ုတ္တရက္ မိုးေမွာင္ႀကီးက်လာ၊ မိုးၿခိမ္းသံႀကီးေတြ ေကာင္းကင္ ေျမျပင္ ေရျပင္ ကြဲမတတ္ ေပၚထြက္လာ၊ မင္းခ်င္းေတြ ေၾကာက္လန္႔ေန၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မျမင္ၾကရေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးဘိုးေအာင္က စၾကာမင္းသားေလးကို လာကယ္သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး မင္းကြန္း ျမသိန္းတန္ဘုရားမွာ တပ္ေထာက္နားၿပီး ဘုရား တရား သံဃာဆိုင္ရာ က်င့္စဥ္ေတြကို ဘိုးဘိုးေအာင္က စၾကာမင္းသားေလးကို သင္ၾကား ေပးေတာ့တယ္တဲ့..။
‘အဲဒီေနာက္ေကာဆရာ’
‘ေျပာရင္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔လွပါတယ္။ ဆရာဦးညိဳျမေရးတဲ့ ကုန္းေဘာင္ရွာပုံေတာ္စာအုပ္ႀကီးမွာလဲ စၾကာမင္းသားနဲ႔ ဘိုးဘိုးေအာင္အေၾကာင္း အထိုက္အေလ်ာက္ ထည့္သြင္းေရးသားထားတယ္။ ဘိုးဘိုးေအာင္နဲ႔ စၾကာမင္းသားေလး ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ျမန္မာ့အသည္းစြဲဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပဲ။ ငါတို႔ ငယ္ငယ္က စၾကာေရခ်ဇာတ္ဆိုၿပီး ျပဇာတ္ကတာ ၾကားလိုက္မိတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္မင္းသား ခင္ေမာင္ရင္ကလည္း စၾကာမင္းသီခ်င္းဆိုခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ဇာတိမာန္ႏိႈးေဆာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဆိုတာ ဘာမွ မၾကာေသးေတာ့ စၾကာမင္းဇာတ္လမ္းဟာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြ ရွိေနတယ္ေလ။ ကဲ- ထားပါ။ ေျပာခ်င္တာက ဘိုးဘိုးေအာင္ဟာ စၾကာမင္းသား ေလးကို ကယ္ခဲ့ၿပီး သာသနာ့ေအာင္ေျမေတြ တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာေခၚသြားၿပီး ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ အဓိ႒ာန္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဝင္ခိုင္းတယ္။ တန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြ၊ ေတာ ေတာင္ေတြ ေအာင္ေျမေနရာမွန္သမွ်မွာ အဓိ႒ာန္ဝင္ရတယ္။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီေအာင္ေျမေတြထဲမွာ အခု ငါတို႔ ေရာက္ေနတဲ့ မဟာၿမိဳင္ခ်က္မေရေနရာလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္တယ္’
‘ဘိုးဘိုးေအာင္နဲ႔ စၾကာမင္းသားေလးတို႔ ဒီေနရာမွာ တရားအားထုတ္ခဲ့တာေပါ့’
‘ဟုတ္တယ္၊ ဒါဟာ ဓမၼေအာင္ေျမပဲ။ ဒီကေအာင္ဓာတ္ယူၿပီး မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္းႀကီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာက္ ရမွာ’
ျမတ္သူ အားတက္သြားပါတယ္။ ၿငိမ္သက္စြာ ပရိကမ္ျပဳၿပီး တည္ၾကည္စြာ တရားထိုင္လ်က္ ေလးနက္စြာ အဓိ႒ာန္ ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရမွာ အခက္အခဲေတြဟာ ေလတိုက္တိုင္း ႀကီးထြားလာတဲ့ ဘူးစင္ေပၚက ဗူးသီးႀကီးလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခက္အခဲေတြအေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုံးဝ စိတ္မပ်က္မိပါ။ အခက္အခဲေတြကို လက္ေဝွ႕စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေလ့က်င့္ဘက္လိုပဲ သေဘာထား လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ငန္းကို ပါဝင္ ကူညီပံ့ပိုးေပးမယ့္ ဆရာႀကီးေတြလည္း မဟာၿမိဳင္သို႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ကူညီေျဖရွင္း ေပးျခင္းမရွိဘဲ အျပစ္တင္ေဝဖန္ျခင္း ျပဳခဲ့တာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ပ်က္ႀကံဳဆုံေနရတာေတြဟာ သဘာဝအတိုင္းမဟုတ္ပါ။ ဒီဆရာေတြဟာ ယခင္က အတူတြဲလုပ္လာခဲ့သမွ် ဘာျပႆနာမွ မရွာ။ စိတ္ရင္း ေစတနာေကာင္းတဲ့သူေတြဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔သိၿပီးျဖစ္ပါ တယ္။ မဟာၿမိဳင္ေရာက္မွ မျမင္အပ္တဲ့ နတ္ဆိုးမ်ားက ခေလာက္ဆန္လို႔ ဒီလို အခန္႔မသင့္တာေတြ ျဖစ္ရေလျခင္းပါ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း စိတ္ေမာ လူေမာ ျဖစ္ေနခ်ိန္ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဟန္လုပ္ၿပီး သည္းခံမေနေတာ့ဘဲ စကားမ်ားရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္က စိတ္တိုၿပီး ေျပာဆိုလာရင္လည္း ဆရာႀကီးေတြက သည္းခံေပးေလ့ရွိတာ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ (ျမစ္ႀကီးနားေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးၾကည္စိုး ဝင္းကလည္း ေဆးဝါး၊ စားစရာရိကၡာ စသည္တို႔ကို အင္တိုက္အားတိုက္ ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပခဲ့ရပါတယ္။)
လူမ်ားေတာ့ နားခ်ိန္မွာ စကားမ်ားၾက၊ စကားေျပာၾကနဲ႔ စကားသံေတြက အတိုင္းသား လြင့္ပ်ံေနၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး တရားအားထုတ္၊ စားေရးေနတာကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ နံနက္ေလးနာရီေလာက္ထလာ ရတာ။ ဒီမွာလည္း ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း သဲသယ္ရတာနဲ႔ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနလိုက္တာ စားခ်ိန္ဆို အားရပါးရပါပဲ။ ကပၸိယႀကီးက ရွိတာေလး ထုတ္ေကြၽး ခ်ေကြၽးသည့္တိုင္ ေအာင္လည္း ျပည့္စုံလွသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။
တစ္ညဦး (၁၂.၂.ဝ၄ ျပည္ေထာင္စုေန႔)တရားထိုင္ေနတုန္း ဝုန္းဒိုင္းႀကဲ ဆူညံေနတဲ့အသံေတြ ေက်ာင္းက ေလးဆီ ျပန္႔လြင့္လာပါတယ္။
‘ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခုထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး။ မုံရြာက ေန႔လယ္ကတည္းက ထြက္လာတာ။ လမ္းမွာလည္း ဘာမွ မစားခဲ့ရဘူး။ အခု လူ ၄ဝ စာ ထမင္းခ်က္ပါ။ ေလာေလာ ဆယ္ စားလို႔ရတာ ေသာက္လို႔ရတာေတြ အကုန္ေပးလိုက္ ပါ’
ကြၽန္ေတာ္ မေနသာေတာ့ၿပီး။ ေက်ာင္းေပၚကဆင္းလာေတာ့ ကပၸိယသာဝကႀကီးလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ ေတာ့။ မွင္တက္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။
‘ကိုျမတ္သူေရာ’
ထမင္းလာေတာင္းေနသူက ဗလေကာင္းေကာင္း ေဆာင္းညမွ ေခြၽးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ ဘူး။ အားလုံး သုံးေလးေယာက္။ အားလုံးဟာ ရန္လိုစိတ္တို ေနတဲ့ဟန္နဲ႔။
‘ဟာ..အဲဒီလူအေၾကာင္းေတာ့ မေမးပါနဲ႔။ တစ္လမ္းလုံး ထမင္းမေကြၽးဘူး၊ မဟာၿမိဳင္ကို ခုပဲေရာက္မွာ။ မဟာၿမိဳင္ ေရာက္ေတာ့ ေကြၽးမယ္ဆိုၿပီး ခု ကားနစ္ေနၿပီ။ ႐ုန္းလို႔မရဘူး။ လူေတြလည္း ေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ဆာတဲ့လူေတြက ကား ေပၚပါလာတဲ့ မုန္လာထုပ္အစိမ္းေတြ ကိုက္စားေနရၿပီ’
ကြၽန္ေတာ္ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိလိုက္ေပၿပီ။ ကိုျမတ္သူက ထမင္းမေကြၽးဘူးဆိုတာ မသထာလို႔မဟုတ္။ ေစတနာမရွိလို႔မဟုတ္။ ဒီလူအုပ္ႀကီးကိုေကြၽးဖို႔ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံ ပါေကာင္းမွပါမည္။
‘ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမွာရွိတာစား။ ၿပီးရင္ ကားနစ္ေနတဲ့ေနရာသြားၾကမယ္။ အားလုံးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါ မယ္’
သို႔ေသာ္ ထိုသူသည္ ေဒါသခ်က္ခ်င္းမေျပ။ အေမွာင္ထဲမွာပင္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ထြက္ေန ပါေသးေတာ့။
‘ကဲ- သြားစို႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ကားနစ္ေနတဲ့ေနရာသြားမယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ဒီမွာေနခဲ့။ ခ်က္ျပဳတ္ေနရစ္ၾက’
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းထဲ ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္းနဲ႔ ကားပ်က္တဲ့ေနရာဆီ အေမာတေကာ အေရာက္ခ်ီခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆန္နီပစ္ကပ္ကားေလး ပ်က္တဲ့ေနရာမွာ သုံးတန္ကားႀကီး မလႈပ္မယွက္ နစ္ေနၿပီး လူေတြလည္း တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ဆူညံေပါက္ကြဲေနပါေတာ့တယ္။
‘ျမတ္သူေရ ျမတ္သူ’
ျမတ္သူအတြက္ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အသံျပဳလိုက္တယ္။
‘ဆရာ လာၿပီလား..ဒီမွာ ရွင္းျပပါဦးဆရာရယ္..’
လူအုပ္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဝိုင္းလာတယ္။ အားလုံး လူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းပုံစံေတြ၊ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမယ္ဆိုတာ စိတ္မကူးဘဲ ေပါက္ကြဲေနၾက တယ္။
‘ကဲ စိတ္ေအးေအးထားပါ။ ကားမ႐ုန္းႏိုင္ေသးရင္လည္း မနက္မွ ၾကည့္လုပ္ၾကမယ္။ အခု လူေတြ ေက်ာင္းကို သြားၾက မယ္။ နီးနီးေလးရယ္ ေရာက္ေတာ့မွာ။ ဟိုမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနပါ ၿပီ။ အားလုံး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိး မဟာၿမိဳင္ ေတာႀကီးဆိုတာ ေရာက္ဖို႔မလြယ္တဲ့ေနရာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ကုသိုလ္ႀကီးလို႔ေရာက္တာ၊ သည္းခံပါ။ ဒါ သူေတာ္ေကာင္း နယ္ေျမပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ဖူးရဖို႔ မလြယ္ဘူး’
ကြၽန္ေတာ္က ႏွစ္သိမ္စည္း႐ုံး ေျပာဆုိသည့္တိုင္ သူတို႔ ေဒါသေတြ ေျပေလ်ာ့သြားျခင္း မရွိေသးပါ။
‘ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ၊ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ စကားေျပာမယ္’
‘ကြၽန္ေတာ္ပဲ’
ဗလေကာင္းေကာင္း အရပ္ျမင့္ျမင့္လူတစ္ေယာက္ ေရွ႕ထြက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုလက္ဆြဲ၊ ေမွာင္ရိပ္ထဲ ေခၚသြားၿပီးေတာ့-
‘ကဲ- ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ျမတ္သူမွာလည္း သူ႔အခက္အခဲနဲ႔သူမို႔ပါ။ အခု နာရီပိုင္းအတြင္း အဆင္ေျပ သြားေတာ့မွာပါ။ ခင္ဗ်ားလူေတြကို ထိန္းေပးပါ။ အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးပါမယ္’
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ေတာ့ သူက ေတြေတြေဝေဝနဲ႔
‘ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မနက္စာ စားခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က မနက္စာကို မစားခဲ့ရေသးဘူး။ ညေနစာလည္း မစားရနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေဒါသေတြေပါက္ကြဲကုန္ၿပီ။ ဆရာ့တပည့္ကလည္း သိပ္အခ်ဳိးေျပတာမဟုတ္ဘူး’
‘ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကဲ ခင္ဗ်ားလူေတြ ထိန္းပါ။ ဒီက အသံေတြ ေက်ာင္းကၾကားရ ေလာက္ေအာင္ ဆူညံေနတာ မေကာင္းဘူး။ ဆရာေတာ္ႀကီး တရားအားထုတ္ေနတယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ကုသိုလ္ယူၾကစမ္းပါ’
ကြၽန္ေတာ္က ဆက္လက္ေဖ်ာင္းဖ်ေတာင္းပန္ေနစဥ္မွာပဲ
‘က်ဳပ္တို႔က ကုသိုလ္ေတြဘာေတြ နားမလည္ဘူး ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ ဒီမွာ အလုပ္ရမယ္ဆိုလို႔ လိုက္လာတာ’
ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာတယ္။
‘ဟုတ္ပါၿပီ။ အလုပ္လည္းရ ပိုက္ဆံလည္းရပါေစ့မယ္။ ကဲ သြားစို႔၊ ကြၽန္ေတာ္အားလုံးကို ေတာင္းပန္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ထမင္းက်က္ေနေလာက္ၿပီ သြားစို႔’
အားလုံးက ျမတ္သူကိုပဲ က်ိန္ဆဲေနၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာလည္း ဆီဆန္ ဟင္းခ်က္စရာ ျပည့္စုံမယ္ မထင္ပါဘူး။ ပန္းကန္အိုးခြက္ကအစ ေလာက္ ေလာက္ငင ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။
‘ကဲ ဆီဆန္ပဲေတြလည္း တစ္ႏိုင္ေတာ့ သယ္ခဲ့ၾကစို႔’
‘က်ဳပ္တို႔က ေက်ာင္းအထိ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီက လွည့္ျပန္မွာ’
တခ်ဳိ႕က ေဗြေဖာက္ၿပီး ထေအာက္ၾကျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
‘ျပန္ေလ- ခင္ဗ်ားတို႔ ေျခက်င္ျပန္လို႔ရတယ္မ်ား ထင္လို႔လား။ လာခဲ့တဲ့ခရီးကိုလည္းၾကည့္ဦး။ ဒီမွာေရာက္ ေနၿပီပဲဟာ။ မနက္ကားေကာင္းေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔သေဘာပဲ’လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ခန္းထဲက ပစၥည္းေတြကို ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
ထုံးအိတ္၊ ဘိလပ္ေျမအိတ္၊ သြပ္ျပား စတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြေရာ ဆန္အိတ္သုံးေလးအိတ္ေရာ စုံစီနဖာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ျမတ္သူအသံလည္း မၾကားရေတာ့။ စိတ္ပန္းလူပန္းနဲ႔ပဲ ေတာလမ္းအတိုင္း ေဖာက္ထြက္ကာ ေက်ာင္းကေလးဆီ ေရာက္ေနေလာက္ေပၿပီ။
အဲဒီညက လုံးဝမအိမ္လိုက္ရေတာ့။ မီးဖိုပတ္လည္ေဘး ဝိုင္းအုံေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဟာလည္း ဆူညံလို႔။ သူတို႔မ်က္လုံး ေတြက မီးဖိုေပၚက ထမင္းအိုး ဟင္းအိုးေတြကို စိုက္ၾကည့္လို႔။ တခ်ဳိ႕ ေစြေခါက္ၿပီး အိပ္တဲ့သူ အိပ္လို႔..
ေၾသာ္..ဒါ အစပဲရွိပါေသးကလား။
ကိုျမတ္သူကား စိတ္ဓာတ္မက်၊ ဇြဲမေလွ်ာ့၊ မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္းႏွင့္ အကြၽတ္အလြတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အၿပီး ေဆာက္မည္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေက်ာင္းၿပီးမွ အိမ္ျပန္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ မိုးမက်မီ ဝါဆိုခ်ိန္အမီ ေက်ာင္းၿပီးဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ထား လုပ္ေဆာင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိုးမ်ားေသာ မဟာၿမိဳင္မွာ မိုးရာသီဆို လမ္းေတြပ်က္၊ ဘယ္လိုကားမ်ဳိးမွ ဝင္လို႔ထြက္လို႔မရေတာ့။ အင္မတန္ အၾကမ္းခံၿပီး ႐ုန္းအားေကာင္းတဲ့ သစ္ထုတ္ေရးကားဘကီး မ်ားပင္ အနားယူၾကတဲ့အခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္ေသြးခၽြန္(ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ နဘယံမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္)
အလုပ္ေတြက..
သစ္ခုတ္ရမည္။ သစ္ထုတ္ရမည္။ ကြၽဲဆင္လိုသည္။ သစ္ခဲြရမည္။ လႊစင္လိုသည္။ ကြၽမ္းက်င္ဝိုင္းဆရာလိုသည္။ခြဲၿပီးသစ္ေတြ ေတာင္ေပးပို႔ေဆာင္ရမည္။ လူအား ယာဥ္အား လိုသည္။ ဘိလပ္ေျမ သြပ္ သံ စေသာ ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြ လိုသည္။ ပန္းရံလက္သမား လုပ္အားလိုသည္။ စားေသာက္ေနထိုင္ေရး က်န္းမာေရးလိုသည္။ လိုသည္ေတြ က အမ်ားႀကီး လိုသည္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အလွဴေငြလည္း အေရးတႀကီးလိုေနခဲ့ေပၿပီ။
ဒီအေတာအတြင္းမွာ သစ္ခုတ္ဖို႔ စက္လႊ(ခ်ိန္းေဆာ) သမား ေမာင္ႏွင္းကိုကိုရတယ္။ လမ္းေတြ ကားအဝင္အထြက္ ေကာင္းဖို႔ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းက ကူညီတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရ ဖ်ားနာသူေတြရွိတယ္။ လုပ္အားခ ေပးထား သည့္တိုင္ေအာင္ အလုပ္ပင္ပန္းဒဏ္ မခံႏိုင္လို႔ ျပန္ေျပးတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ နတ္တလူရဲ႕ ေဂါစဂါမ္ျဖစ္တဲ့ ဘူးကုန္းရြာက လုပ္အားရွင္မ်ား အင္နဲ႔အားနဲ႔ လာေရာက္ကူညီသြားတာ လည္း အားတက္စရာပါ။
ေတာင္ေပၚကို အုတ္တစ္ခဲ သစ္တစ္အိတ္ေရာင္ ေအာင္ မနည္းတင္ပို႔ရတာပါ။ ကားႀကီးေတြ လမ္းမတ္ေစာက္ လို႔ ေနာက္လန္ရပ္တန္႔သြားတာ ကိုယ္ေတြ႕ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း မွာ ကားသုံးလို႔မရေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ပဲ ပစၥည္းေတြကို ခက္ခက္ ခဲခဲ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္ရပါတယ္။
‘ဟဲ့ ေခြးမသား၊ နင့္ေက်ာင္းက ၿပီးပါ့မလား’
‘ၿပီးေအာင္လုပ္မွာပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အဓိ႒ာန္နဲ႔ လုပ္ေနတာပါ’
‘ေအးပါ၊ ငါတို႔တည္တဲ့ ဓမၼေစတီကေတာ့ ထီးေတာ္တင္ လိုက္ၿပီကြဲ႕။ တေပါင္းလျပည့္ေန႔မွာ ၿပီးစီးေအာင္ျမင္တယ္’
ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိတဲ့ ‘ဓမၼေစတီ’မွာ ‘နိဒါန္းသတိ ပ႒ာန္’က်မ္းႀကီးကို ဆိုလိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ို႔ မဟာၿမိဳင္ ေရာက္စ တပို႔တြဲလျပည့္က ေရးလိုက္တာ တေပါင္းလျပည့္မွာ နိဂုံးကမၼက္ အဆုံးသတ္ေရးသား ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ က်မ္းစာအုပ္ႀကီး (မဂၢဇင္းဆိုက္ ပုံႏွိပ္ၿပီး စာမ်က္ႏွာ ရွိတဲ့) ကို တစ္လနဲ႔အၿပီး ေရးႏိုင္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ Óဏ္ေတာ္ဟာ အလြန္အံ့ၾသပူေဇာ္ဖြယ္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ (နိဒါန္းသတိပ႒ာန္ က်မ္းစာအုပ္ကို ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ နတ္တလူသာသနာျပဳအသင္းႀကီးမွ စီစဥ္ထုတ္ေဝ၍ သုဝဏၰသွ်မ္စာေပမွ ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္မႈ အေျခအေနမ်ားကို ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ပါဝင္မွတ္သားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ နီးစပ္ရာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားကို အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ရွင္းလင္း ေျပာျပၿပီး မဟာၿမိဳင္မွာ အေရးတႀကီး လိုေနတဲ့ ‘လိုသည္’မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ အလွဴခံရပါေတာ့တယ္။ အလွဴခံရမွာ ရွက္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ရဲရဲႀကီး အလွဴခံရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရရွိေငြမ်ားကို ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေန ေဒါက္တာအိုေကထံ ခ်ိတ္ဆက္ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေဒါက္တာအိုေကဟာ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ေျပာရရင္ အလယ္ တန္းလူပမာ ေရာက္ရွိလာတဲ့ အလွဴေငြမ်ား ပစၥည္းမ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲၿပီး ေရွ႕တန္းမဟာၿမိဳင္ကို မနားတမ္းေပးပို႔ျဖန္႔ေဝရပါ တယ္။ ေရႊဘိုမွာေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ေဒါက္တာအိုေကလည္း လုံးဝမနားရရွာပါဘူး။ နတ္တလူ သာသနာျပဳအသင္းႀကီးမွ ဦးခင္ေမာင္သန္း၊ ေဒါက္တာလွထြန္းဝင္း၊ ေဒါက္တာသန္းေဌး ေအာင္၊ မုံရြာမွ ကိုေအာင္ထြန္းထြန္းတို႔နဲ႔ ပတ္လည္ခ်ိတ္ဆက္ လႈပ္ရွားရပါတယ္။ နတ္တလူ ဆရာမ်ားလည္း ဆိုက္ကယ္ ကို တြင္က်ယ္စြာ အသုံးျပဳလ်က္ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးကို အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္လုပ္ၿပီး လြန္းပ်ံခရီး ႏွင္ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ အားလုံး သဒၶါတရားေကာင္းၾကသေလာက္ ကိုယ္ပန္းစိတ္ပန္း တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းခဲ့ၾကတာခ်ည္း။ အားလုံးကို ေက်းဇူး ေမာ္ကြန္းတင္လိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ မုံရြာက ကိုေအာင္ထြန္းထြန္းလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုျမတ္သူကို ကူရေအာင္ မဟာၿမိဳင္ေတာထဲ လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံက အင္ဂ်င္နီယာေလး ကို ေအာင္ႏိုင္ထြန္းလည္း သူ႔ဆရာ ျမတ္သူကို ကူရေအာင္ မဟာၿမိဳင္ကို လိုက္သြားပါတယ္။
ဇာတ္ေပါင္းေသာ္..
တစ္ေဆာင္းလုံး တစ္ေႏြလုံး ကုန္းႀကံဳးၿပီး အခက္အခဲ ေတြကို ထီမထင္ဘဲ ကိုျမတ္သူနဲ႔ နတ္တလူဆရာသမားမ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင္ ဒီေန႔ ေက်းဇူးရွင္ မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သီတင္းသုံးရာ ‘အကြၽတ္အလြတ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး’ တင့္တယ္ဝင့္ထယ္စြာ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီး မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ေပၚထြန္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေန႔ ဆရာေတာ္ဖူး ပရိသတ္တို႔နားခိုရာ မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ၿပီးစီးေအာင္ ျမင္ခဲ့တာလည္း ကိုျမတ္သူနဲ႔ နတ္တလူဆရာမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူး ပါပဲ။
ေက်းဇူးရွင္ မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အေပၚ ၾကည္ညိဳစိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ အခက္အခဲ ေတြကို ႀကီးမားတဲ့ ဇြဲလုံ႔လနဲ႔ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ သာသနာျပဳခဲ့သူမ်ားအားလုံး အားလုံးကို ေက်းဇူးေမာ္ကြန္း ေရးထိုးၿပီး ဂုဏ္ျပဳလိုက္ရပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမည္
ေမာင္ေသြးခြၽန္
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ 