နေမာေတ ဗုဒၶဝီရတၴဳ
——————————————————–
နိ႒ံ ဂတံ ပုညံတႆ ဆႏၵဗေလန ေတဇသာ
သေဗၺ ေခမာ ေဝရာ ေဟာႏၲဳ ဘဝႏၲဳ သုခတာ သဒါ
ပညာယ ပဋိဝိဇၩႏၲဳ ဝိမုၪၨႏၲဳ ဒုဘိႏၷရာ
ဟႎကာေလ ဖုႆဓမၼတာ အဓမၼကာမ ဝါဒါပိ
ဒါနာဒိ ကမၼ ဗီဇကာပိ ကုသလာ သုဂတာ ေသ႒ာ
နိဒါေပႏၲဳ အပစၥကၡာ ဘုၪၥာယ ဣဓပစၥကၡာ
နရဘာေဝ နရံစိတၱံ ဟိေပါေသႏၲဳ ကမၼကတာ။ ။
ပုညံ – ေကာင္းေသာအမႈ ျပဳစုရျခင္းသည္ကား၊ နိ႒ံ – ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔၊ အတိ – ေရာက္ခဲ့ရပါေခ်ၿပီ။
တႆ – ထိုေကာင္းမႈ၏၊ ဆႏၵဗေလန – ဆႏၵအားမွ ျဖစ္ေသာ၊ ေတေဇန – အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္၊ သေဗၺ – သုံးဆယ့္တစ္ဘုံသားအားလုံး၊ ေခမာ – ေဘးကင္းၾကကုန္ သည္၊ ေဟာႏၲဳ – ျဖစ္ၾကပါေစ၊ အေဝရာ – ရန္ကင္းၾကကုန္ သည္၊ ေဟာႏၲဳ – ျဖစ္ၾကပါေစ။ သဒါ – ေန႔ညဥ့္အရာ ဘယ္ခါမလပ္၊ သုခိတာ – ခ်မ္းသာၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၲဳ – ျဖစ္ၾကပါေစ။
ေတသေဗၺ – ထိုအလုံးစုံထဲရွိ လူသားအားလုံးတို႔သည္၊ ႏုသိႏၷရာ – မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနသူမ်ားကို၊ ပညာယ – ခ်င့္ခ်ိန္တိုင္းထြာ Óဏ္ပညာျဖင့္၊ ပဋိဝိဇၩႏၲဳ – ထိုးေဖာက္ လွစ္ျပဴ သင္ခန္းစာယူတတ္ၾကပါေစ။
ဟႎကာေလ – ဆုတ္ဇာတ္ကာလႀကီးထဲ၌၊ ဖုႆဓမၼတာ – ေတြ႕ရၿမဲ၊ ႀကံဳရၿမဲျဖစ္ကုန္ေသာ၊ အဓမၼကာမ ဝါဒါပိ – မတရားလိုခ်င္ျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္းမ်ားကို၊ ဝိမုၪၨႏၲဳ – အလြတ္ေရွာင္ကြင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
ေတသေဗၺ – ထိုအလုံးစုံထဲရွိ လူသားအားလုံးတို႔သည္၊ ဣဓပစၥကၡာယံ – ဤဘဝအတြင္း၊ ဤသာသနာတြင္း၌ျဖစ္ေစ၊ အပစၥကၡာယံ – သာသနာကြယ္ပ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေကာင္းမ်ား မရခ်ိန္မ်ား၌ျဖစ္ေစ၊ ဘုၪၥာယ – ကာမဘဝ ဌာနႏွစ္တန္ ခံစားစံစားႏိုင္ရန္၊ ကုသလာ – အျပစ္မရွိျခင္း၊ ေကာင္းက်ဳိး ကိုသာ ေပးျခင္း လကၡဏာရွိကုန္ေသာ၊ သုဂတာ – လူနတ္ နိဗၺာန္ သုံးတန္သို႔သြားရန္ အလားအလာအျပည့္ရွိပါကုန္ ေသ႒ာ – စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ အရင့္ဇာတ္သို႔သာ ေရာက္ေစ ပါကုန္ေသာ၊ ဒါနာဒိကမၼဗီဇကာပိ – ေကာင္းမႈျဖစ္က ရက္ေရာျခင္း၊ မေကာင္းမႈျဖစ္က ေစာင့္စည္းပိတ္ဆို႔ျခင္း အဆင့္ျမင့္ျဖစ္ကာ ပြားမ်ားေပးျခင္း စေသာ ကံမ်ဳိးေစ့မ်ားကို လည္း နိဒါေပႏၲဳ – ျမႇဳပ္ႏွံသိုမွီး ရႏိုင္သမွ် ပြားစီးႏိုင္ၾကပါေစ။
ေတသေဗၺ နေရ – ထိုလူအားလုံးတို႔သည္၊ နရဘာေဝ – လူ႔ဘဝထဲ ေရာက္ဆဲကာလတြင္ (ဝါ) လူျဖစ္ဆဲကာလ ဝယ္၊ နရံစိတၱံ ဟႎ နရံစိတၱံ ဧဝ – လူစိတ္သက္သက္ကိုခ်ည္း သာ၊ ကမၼကတာ – ကိုယ္လႈပ္ႏႈတ္ဖြင့္ စိတ္ျဖင့္ႀကံစည္မိၾက ေလတိုင္း၊ ေပါေသႏၲဳ – ေမြးျမဴႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း..
ေစတနာ – စြမ္းႀကီးေလာင္း
ဗတၱိ – လက္ထဲေရာက္ ဝတၴဳပစၥည္းမ်ားကို၊ ဒါန – ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလိုက္ျခင္း၊ ပတၱိ – လက္ထဲေရာက္ ေစတနာ ပစၥည္းမ်ားကို၊ ဒါန – ေဝငွလိုက္ျခင္း၊ စာအလိုအားျဖင့္ ပတၱိဒါနဟူသည္ အမွ်ေဝျခင္းပင္။
ထိုသို႔ အမွ်ေဝရာတြင္ မိမိပိုင္ လက္ရမိ ဆြမ္း စသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းေပးကမ္းၿပီးမွသာ ျပဳလုပ္ၾကရၿမဲျဖစ္၏။
ပစၥည္းျဖင့္ ေစတနာကို လဲကိုင္လိုက္ျခင္းတည္း။ တစ္ဖန္..
ထိုသို႔ မိမိကိုင္ လက္ရမိ ေစတနာမ်ားကို စိတ္တြင္းဝယ္ ပီတိအားအားမ်ား က်ေဝလာမွသာ အမွ်ေဝရၿမဲျဖစ္၏။
ေအးျမသြားၾကသျဖင့္ စိမ့္ထြက္လာေသာေစတနာကို အဖက္ေပးလိုက္ျခင္းတည္း။
ထိုသို႔ အမွ်ေဝရာတိုင္းတို႔၌…
– မိမိျပဳခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈမ်ားကိုလည္း အာ႐ုံျပဳရာ၏။
– ျပဳၿပီးေသာ္ ထိုကံကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႔သင့္ရပါ၏။
– ပို႔ၿပီးေသာ မိမိႏွင့္ ေဝပုံက် ထပ္တူရၾကရေအာင္ အမွ် ေဝေပးၾကရပါ၏။
ထိုသို႔ေသာ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝၾကရန္အတြက္ ေရးစီရင္ထားၾကေသာ စာမ်ားထဲတြင္ အ႒ကထာဆရာ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ၏ ယံ ပတၱံ ကုသလံ တႆ အာႏုဘာေဝန ပါဏိေနာ အစခ်ီ ဂါထာေတာ္သည္ အျပည့္ စုံဆုံး အဓိပၸာအျပည့္စုံဆုံးတည္း။ သို႔ေၾကာင့္ ထိုဆုေတာင္း သံမ်ား ေတာၿမိဳ႕မလပ္ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္ ႏွံ႔စပ္၏။
ထိုဆုေတာင္းသံမ်ား ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားရာ တိုင္းျပည္ တိုင္းလည္း ႏွံ႔စပ္၏။
ဤဆုေတာင္းေမတၱာ အမွ်ေဝစာ ေရးသြင္းရျခင္း သည္..
အစားထိုးျခင္းမဟုတ္။ အသစ္ေပၚေပါက္လာေသာ ကိစၥအတြက္ ျဖည့္စြက္ေပးျခင္းသာ။ ေခတ္သည္ သမ႐ိုးက် မွေန ေနာက္ဆုတ္ ေအာက္ဆင္း ျဖစ္လာေန၏။
ထိုေနာက္ျပန္ဆင္း ေခတ္ႏွင့္အတူ အေလ့က်ေပါက္ ဝင္လာသည္မ်ားကလည္း အဓမၼကာမ ေခတ္စားလာျခင္း၊ အဓမၼဝါဒ ထြန္းကားလာျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ လူ၌ရွိအပ္ေသာ အသိတရားမ်ားပါ ကြယ္ပလာေနၾကပါ၏။ လူ႔အသိတရား ဆိုသည္မွာ
– လူကို လူက်င့္ေခၚ သီလက တာဝန္ခံ၏။
– သီလကိုကား သရဏဂုံပြား သတိက တာဝန္ခံရျပန္၏။
ဤ လူက်င့္ကသာ ျပည့္ၿဖိဳးလာပါမူ-
– အလိုႀကီးဝင္ေမႊလာေသာ္ သတိက ဆီးႀကိဳဖ်က္၊ လူသည္ လူစိတ္သက္သက္သာ
– မလိုမုန္းထားႀကီးဝင္လာေသာ္ သတိက ဆီးႀကိဳဖ်က္၊ လူသည္ လူစိတ္သက္သက္သာ။
ထိုလူစိတ္သည္
– မေကာင္းမႈ ျပဳက်င့္ရာ၌ လူဆန္ဆန္ အရွက္ဝင္လာ ေစ၏။
– မေကာင္းဒဏ္ ျပန္လည္ခံရမည္ကိုလည္း လူဆန္ဆန္ ေၾကာက္လာေစ၏။
ထိုႏွင့္အတူ
– လူလူခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာ၊ အျခားသတၱဝါအားလုံးတို႔၌ပင္ အျမင္မကြာ ျဖစ္လာေစ၏။
– လူလူခ်င္း တန္းတူထား၊ အျခားသတၱဝါအားလုံးကိုပါ သနားၾကင္နာလာေစ၏။
ဤသည္သာ လူက်င့္ကေပးေသာ လူ႔အသိတရား မည္၏။
ထိုလူ႔အသိတရားထဲ၌ အက်ဳိးရွိ၊ အက်ဳိးမဲ့ ခြဲျခမ္းသိ အသိလည္း ပါ၏။
အျပစ္မဲ့ အျပစ္ရွိ ခြဲျခမ္းသိ အသိလည္း ပါ၏။
ထိုသို႔ ျဖစ္လာမည့္အေရးကို ဤဆုေတာင္းက ေမွ်ာ္လင့္ ၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ရန္မွာ –
– ျမန္မာတို႔၏ ျမန္မာမ်ားသည္ ဤေခတ္ႀကီးႏွင့္ အမွီျပဳ သည္ကို စူးစမ္းေလ့လာမွသာ
– ျမန္မာဝါဒီမ်ားသည္ အမ်ား မိုးခါးေရေသာက္ ကိုယ္ လည္းေသာက္ကို ေဝဖန္သုံးသပ္မွသာ
ဤစာစဥ္သည္..
– မိမိတို႔ ေကာင္းမႈျပဳၿပီးတိုင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သၾက ရန္ ရည္စူး၏။
– မိမိတို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ၿပီးတိုင္း အမွ်ေပးေဝၾကရန္ လည္း ရည္စူး၏။
သို႔ေၾကာင့္
ဒါနပတၱိ ဟူ၍ ကမၸည္းတပ္၏။
ဒါနပတၱိ – ေကာင္းမႈျပဳၿပီးေနာက္ လက္ေပၚေရာက္ကို ေဝငွျခင္း။ ထိုစဥ္
– ဝတၴဳဒါနသည္ ေက်းရြာဓေလ့အရ ေခါင္းေခါက္ဖိတ္ ဖိတ္၍ ေကြၽးေမြးျခင္း
– ေစတနာဒါနသည္ စိုးဟစ္၍ ေကြၽးေမြးေပးကမ္းလွဴဒါန္း ျခင္း
သို႔ျဖစ္ရာ
ေစတနာဒါနတြင္ အဝင္အပါျဖစ္ေသာ မိမိလက္တြင္းရ ေစတနာကို အမွ်ေဝျခင္းမ်ားသည္ လာသမွ်အေပါင္း ေဝး၊ နီး၊ ကြယ္၊ ျခား မည္သူ႔မဆို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းျခင္းတည္း။
၁၃၆၅ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၆ ရက္ေန႔။
ေကာင္းေသာခရီး ျပဳၿပီးစီးေသာ္
နိ႒ံဂတံ ပုညံတႆ ဆႏၵဗေလန ေစတသာ
ေကာင္းမႈဆိုသည္မွာ..
မိမိလည္းေကာင္း၊ သူလည္းေကာင္းေစေသာ ေကာင္း ႏွစ္ေကာင္းထပ္ ျမတ္ျခင္းတည္း။
ထိုေကာင္းျခင္းကလည္း
အခုလည္းေကာင္း၊ ေနာင္လည္းေကာင္းေစေသာ အက်ဳိးရွိ အျပစ္မဲ့ အမ်ဳိးအစားတည္း
ထိုအထဲတြင္
– ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အစခ်ီေသာ ပုÓကရိယဝတၴဳ ေခၚ ေကာင္းမႈျဖစ္ေၾကာင္း ကရိယာတန္ဆာပလာေကာင္း မ်ားလည္း ပါ၏။
– အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ ေခၚ သူ႔အက်ဳိးေဆာင္ေပးရင္း ကိုယ့္အက်ဳိးေအာင္လည္းပါ၏။
အလွဴခံ၏အက်ဳိးေဆာင္ရင္း ကိုယ္က်ဳိးျဖစ္ေစျခင္းမ်ား-
– က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ၊ ေမတၱာတို႔ျဖင့္ စိတ္ စိတ္ခ်င္း ပြားေပးျခင္းလည္းပါ၏။
– ပူခ်ိန္၊ ေအးခ်ိန္၊ သမေႏြးခ်ိန္မ်ား၌ သူ႔ေနရာ ကိုယ္ အစားဝင္ေပးျခင္းမ်ား
ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဆာလြန္လြန္းၾက၍ ထမင္းစားသည္ ပင္။
ဝမ္းတြင္းေန မွီခိုပိုးေလးမ်ားသို႔ ေမတၱာဝင္ ေစတနာ ေပးပို႔ကာ ပိုးစာေကြၽးအမွတ္ျဖင့္ စားသုံးေနလွ်င္ပင္ ေကာင္းမႈ ျပဳ အရာဝင္ေတာ့သည္သာ
ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္၏ တာဝန္ခံသည္ ေစတနာသာ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္။
ယေန႔ ျမန္မာတို႔၏ ျမန္မာမ်ားသည္ ၾကင္နာရက္ေရာ ၏။ ဒုကၡိတေတြ႕က သနားၾကျခင္း၊ သုခိတေတြ႕က ဝမ္းေျမာက္ၾက၊ အားေပးၾက၏။ ပုံမွန္ေတြ႕ ပုံမွန္ဓေလ့ျဖင့္ ဆက္ဆံေနၾက၏။
ထိုျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ေစတနာေကာင္းမ်ား စီးေၾကာင္း ေျပးေနျခင္းတည္း။
ျမန္မာတိုင္းက ကံကိုယုံၾက၏။
ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းတာျဖစ္မည္၊ အဆိုးလုပ္ အဆိုးျဖစ္မည္ဟူ၍..
ျမန္မာတိုင္းက ပါရမီကို ခုိလႈံၾက၏။
လူ႔ဘဝေရာက္သခိုက္ လူအရင္းအျမစ္ စိုက္သြားၾက မည္ဟူ၍..
ျမန္မာတိုင္းက ေရွးေရွ႕ သူေတာ္ေကာင္း ဖဝါးစ လိုက္ပါနင္းလိုၾက၏။
ျဖဴစင္ေသာအရိယာတို႔ဘဝ ငါလည္းပဲ တစ္ေန႔ေန႔ ေရာက္ရမည္ဟူ၍..
ထိုျမန္မာ၊ ဤျမန္မာမ်ား..
သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား က်က္စားေသာ ေကာင္းမႈၾကား အၿမဲသြားလာေနၾကၿပီ။
– အခ်ဳိ႕ အလွဴေပးျခင္းျဖင့္ သြားလာေနၾကပါသည္။
– အခ်ဳိ႕ ဥပုသ္ေဆာင္ ဝင္ျခင္းျဖင့္ သြားလာေနၾကပါ သည္။
– အခ်ဳိ႕ ကမၼ႒ာန္းထိုင္ျခင္းျဖင့္ သြားလာေနၾကပါသည္။
– အခ်ဳိ႕ ေဝယ်ာဝစၥမႈ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ပင္ သြားလာေနၾက ပါသည္
ျမန္မာတို႔ မသြားျဖစ္ေသာေန႔ မရွိ။ မသြားျဖစ္ခ်ိန္လည္း မရွိၾကပါ။
ပိုက္ဆံေပးၿပီး တန္ရာတန္ေၾကးပစၥည္းမ်ား ေတာင္းယူ ပါ။
ကုန္စုံဆိုင္အတြင္း ဝင္ေရာက္ေစ်းဝယ္သူ ေငြေပးၿပီး လိုေသာပစၥည္းလည္း ႏႈတ္ဖြင့္ေတာင္းမွ ဆိုင္ရွင္က ကုန္ ပစၥည္းဓန လက္က် ခ်ေပးသည္ပမာ။
– ေကာင္းမႈျပဳၿပီးတိုင္းလည္း မိမိအတြက္ ဆုေတာင္းရ စၿမဲ။
– မိမိအတြက္ ဆုေတာင္းၿပီးတိုင္းလည္း သူတစ္ပါးတို႔ အတြက္ အမွ်ေဝေပးရစၿမဲ။
ထိုအမူအက်င့္မ်ားသည္…
(က) ေကာင္းမႈခရီး ၿပီးစီးၿပီးမွ ျပဳက်င့္ခြင့္ရ၏။ နိ႒ံဂတံ ပုညံ တႆ – ထိုအမူအက်င့္မ်ားသည္..
(ခ) ေစတနာအခံထားေသာ ဆႏၵအားႀကီးမွသာ ျပဳက်င့္ ခြင့္ရ၏။ ဆႏၵဗေလန ေစတသာ – စင္စစ္၊ ထိုအမူ အက်င့္မ်ားသည္..
ကိုယ္က်ဳိးကို အမ်ားသို႔ေပးဆက္၍ အမ်ားျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိး ထြက္ေစေသာ အစဥ္လာေကာင္းမ်ားတည္း။
အရွင္အႏု႐ုဒၶါက သည္လိုလုပ္ဖို႔ မွာသြားပါသည္။
အမွ်ဒါန ေပးေဝငွရာ၌..
– မိမိအက်ဳိးလည္း ပါပါသည္
– သူတကာအက်ဳိးလည္း ပါပါသည္
ထိုစဥ္
(က) လူမွန္လွ်င္ အမႈျဖစ္ၿမဲ။ ေကာင္းမႈ၊ ဆိုးမႈသာ ကြာသည္။ အမႈမျဖစ္ခ်ိန္ဟူ၍ မရွိ။
(ခ) အမႈျဖစ္တိုင္းလည္း သက္ေသပါရၿမဲ။ သက္မဲ့၊ သက္ရွိ ႏွစ္မိ။
ဆိုပါစို႔…
ကာမမႈေပြ ထိုလူ႔ေၾကာင့္ ဓားခုတ္မႈတစ္မႈ။
ထိုအခါ ထိုအမႈကား တစ္ဖက္အားသာမႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္ခမ်ာ ေသပြဲဝင္သြားရရွာရာ
ရန္ျဖစ္ၾကသည္ကား ႏွစ္ဖက္တြင္းသို႔ ေဒါသမာန္ အခ်င္းခ်င္း။
ခံလိုက္ရသည္ကား လူျဖစ္ေနေခ်ရာ မတရားမႈ ေျမာက္ သြားၿပီ။ တစ္ဖန္..
– ကိုယ္ကို တို႔ဆြေပးေနသည္ကား မခံခ်င္ ယွဥ္ၿပိဳင္စိတ္ ေဒါသမာန အာဃာတ
– မခံခ်င္၍ သြားသတ္မိသည္က တစ္ဖက္သားျဖစ္ေနေခ် ရာ မတရားအရာ ဝင္သြားၿပီ။ တစ္ဖန္လည္း..
ကိုယ့္ေဒါသ တစ္ခ်က္ မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ တစ္ဖက္မွာ တစ္ဘဝ ဆုံး႐ႈံးသြားရၿပီ။ မတရား အရာဝင္သြားၿပီ။ ထိုသို႔ အမႈျဖစ္ခဲ့ရာ၌..
(က) အမႈၾကားက ဓားကိုလည္း သက္ေသအရာ ထားရပါ မည္။
(ခ) အမႈျဖစ္စဥ္က ျမင္သူမ်ားကိုလည္း သက္ေသအရာ ထားရပါသည္။
ထိုအမႈ မည္သို႔မွ် ျငင္းမရေအာင္ ခိုင္လုံသြားေတာ့ သည္ပမာ။
ဤ၌လည္း
(၁) အလွဴရွင္(ေကာင္းမႈရွင္)သည္ အမႈလြန္က်ဴးသူတည္း။
(၂) အလွဴခံပရိသတ္မ်ားသည္ တန္းစီအခုတ္ခံလိုက္ရသူ မ်ားတည္း။
(၃) အလွဴဝင္ပစၥည္းမ်ားသည္ လြန္က်ဴးရာ၌အသုံးျပဳေသာ လက္နက္တည္း။
ထိုစဥ္..
အမႈလြန္က်ဴးသူကပင္ မိမိအျပဳ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးလည္း ျဖစ္၊ အမႈထင္ရွားေအာင္ စစ္ခ်က္ေပးၿပီးလည္းျဖစ္၊ ေထာင္ နန္းစံျဖစ္ေအာင္ စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးလည္းျဖစ္ေစရန္ အမွ်ေဝ ျခင္းျဖင့္ သက္ေသတင္၏။ သက္ေသကား..
အခ်ဳိ႕လူ၊ အခ်ဳိ႕ခုတ္ ႏွစ္မ်ဳိးတည္း။
၁။ ထိုသို႔ သက္ေသတင္ထားျခင္းေၾကာင့္ပင္ အေလာင္း ေတာ္သည္ ဘုရားျဖစ္ခါနီး ေဗာဓိပင္ေအာက္တြင္ သူ႔အပင္ ငါ့အပင္၊ သူပိုင္သည္ ငါပိုင္သည္ျဖင့္ မာရန္နတ္ႏွင့္ အျငင္း ပြားရစဥ္
သူေရစင္သြန္းခ် အမွ်ေဝခဲ့သည့္ေျမအား သက္ေသ အရာထား စကားဆို၏။ ထိုအခါ ေရစင္ဝင္ေျမက ေျမမႈန္ႏွင့္ အမွ် သက္ေသလိုက္ေပးခဲ့ရၿပီ။
ဤကား မိမိအက်ဳိး။
တစ္ဖန္ မိမိအလွဴမွ်အား သာဓုစကား ေခၚဆိုထားၾက ေသာ လူပရိသတ္ကလည္း မိမိျဖစ္ရာဘဝႏွင့္ ဘဝခ်င္းစပ္ ထက္ခ်ပ္မကြ ျဖစ္လာတတ္ၾကၿပီး..
– မိမိ ေစ်းဆိုင္တည္က သာဓုခံသမားမ်ားက ေစ်းဝယ္ သမားမ်ား..
– မိမိ အလုပ္႐ုံတည္က သာဓုခံသမားမ်ားက ေဖာက္ သည္မ်ား..
– မိမိ လူထုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္က သာဓုခံသမားမ်ားက အားေပးေထာက္ခံမ်ား.. စသည္
မိမိ ဘဝတည္ေဆာက္မႈေနာက္ အားေပးေနာက္ ေထာက္ျဖစ္ေစၾကပါၿပီ။
ဤသည္လည္း မိမိအက်ဳိး။
၂။ တစ္ဖန္ သူတစ္ပါးအက်ဳိးအျဖစ္လည္း ဤအမွ်က အက်ဳိးျပဳေပးေနပါ၏။ သို႔စဥ္
(က) အခ်ဳိ႕ လွဴလိုေသာေစတနာရွိ၏။ ဝတၴဳပစၥည္း မျပည့္စုံ၍ ေစတနာမေျမာက္။
(ခ) အခ်ဳိ႕ ဝတၴဳပစၥည္းကား ျပည့္၏။ လွဴလိုစိတ္ကား မရွိ၍ ေစတနာမေျမာက္။
(ဂ) အခ်ဳိ႕ ေစတနာဝတၴဳ ႏွစ္ခုရွိ၏။ လူ႔ဘဝမဟုတ္ ေတာ့၍ ေစတနာမေျမာက္။
ထိုအားလုံးတို႔သို႔..
(က) မိမိမျပည့္စုံခင္က ဘဝျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းခ်င္း ခ်င့္စာ
(ခ) မိမိ ျပည့္စုံခ်ိန္ ယခုဘဝႏွင့္ သူတို႔ဘဝ အဆင့္တူ တန္းတူအျဖစ္ထား ေမတၱာပြား
ဤေစတနာထား ႏွစ္ပါးျဖင့္
– ကိုယ့္အက်င့္(သီလ) ကိုယ္ျပန္ဆင္ျခင္
– ကိုယ္ျပဳခဲ့ေသာ ကိုယ့္ေကာင္းမႈ ျပန္လည္အာ႐ုံျပဳ
ၿပီးေသာ္..
လိႈက္လွဲဝမ္းေျမာက္ေသာ ပီတိလိႈင္းတို႔ျဖင့္ အတိုင္း အဆမရွိ အေဝးအနီးဆီသို႔
– ယေန႔ ယခု အကြၽႏ္ုပ္ျပဳခဲ့ရသမွ် ဤပုညကို (ဤ၌ မိမိ ျပဳၿပီးေကာင္းမႈ အာ႐ုံျပဳပါ)
– အားလုံး ၾကားၾကားသမွ် အမွ်-အမွ်-အမွ် ယူေတာ္မူ ၾကပါ
– အားလုံး ၾကားၾကားသမွ် အမွ်-အမွ်-အမွ် ယူေတာ္မူ ၾကပါ
– အားလုံး ၾကားၾကားသမွ် အမွ်-အမွ်-အမွ် ယူေတာ္မူ ၾကပါ
သုံးႀကိမ္သုံးခါတိတိ ေဝလွဴငွ ေပးလိုက္ပါ။
ဤ၌
သုံးႀကိမ္မွ် သုံးခါဟစ္ ေဝငွ ေပးကမ္းရျခင္းမွာ..
အမွ်ေဝမွ ကြၽတ္တမ္းရၾကမည့္ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး၏ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားပမာ အမွ်ေဝကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ အေဝးေရာက္ဘဝ ကံဆိုးရွင္မ်ားကား အမ်ားအစားဆို၏။ ထိုစဥ္
အနီးေနမ်ားကား သုံးႀကိမ္ေအာ္ တစ္ခါမွာျဖင့္ပင္ အၿပီးရသြားၾကေသာ္လည္း အေဝးေနတို႔မွာမူကား အခ်ဳိ ၾကားမွေျပးလာၾကရရာ တစ္ႀကိမ္မွ ႏွစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္မွ သုံးႀကိမ္က်ေလမွ မီသည္ဆို၏။ သို႔ေၾကာင့္..
အမွ်ဒါန ေဝငွတိုင္း သုံးႀကိမ္မွ်ကို သုံးခ်က်အထိ ဟစ္ပို႔ၾကရၿမဲ။
ဤ၌
အမွ်ေဝသည္ကို သာဓုေခၚရာမွ ကြၽတ္သြားသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု
ဖုႆဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကာလက ဘုရင့္ ဘ႑ာစိုး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူသည္ ယခုအခါ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီးျဖစ္ လာၿပီး ထိုစဥ္က ဘုရင္ မဟိႏၵ၏ သားေတာ္သုံးဦးတို႔ ေနာင္ ေတာင္ ဖုႆဘုရားရွင္၏ အရိပ္ဝယ္ ဝါတြင္းသုံးလပတ္လုံး ဖန္ရည္စြန္း သစ္ေခါက္ဆိုးအဝတ္ ဆင္ျမန္းၾကကာ ဥပုသ္ ေဆာင္ဝင္ေနခ်ိန္ ဘ႑ာစိုးကား ဖုႆဘုရား အမွဴးျပဳေသာ သံဃာမ်ားအတြက္ ဆြမ္းကြမ္းခ်က္ျပဳတ္လ်က္ ဆြမ္းဒါန ျပဳလုပ္ေပးရရာ
ဘ႑ာစိုး၏ ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေဆမ်ဳိးအခိုင္း အေဝမ်ားက မလွဴမီကပင္ လွဴရန္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ အစာမ်ားအား ခူးခပ္စားသုံးမိၾက၏။ ေသကာလ – အားလုံး ၿပိတၱာျဖစ္ၾက၏။
ထိုၿပိတၱာမ်ား..
ထုိဖုႆဘုရားမွ ဤ ေဂါတမဘုရားလက္ထက္တိုင္ ေအာင္လွ်င္ အစာမစားၾကရၿပီ။ သို႔ေၾကာင့္ ဤရွင္ေတာ္ ေဂါတမ ရာဇၿဂိဳဟ္သို႔ ၾ<ြကလာခါစ၏ ပထမဆုံးေသာ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး၏ ဆြမ္းေကြၽးၿပီးစညတြင္
နန္းရင္ျပင္တစ္ခုလုံး အသံဆိုးမ်ားျဖင့္ အုံးအုံးၾ<ြကက္ေစ ခဲ့ၿပီ။ ယင္းကို ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားရာ ဤျဖစ္ရပ္ ေနာက္ခံ ေဟာၾကား၍ အမွ်ေဝငွရန္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဘုရင္ ဗိမၼိသာရလည္း ေနာက္ညတြင္ ဆက္ဆက္အမွ်ေဝ၏။ ထိုစဥ္လည္း..
သာဓုသံမ်ား ေသာေသာညံသြားေတာ့ကာ ပကတိ တိတ္ဆိတ္သြားေခ်ၿပီ။
– အခ်ဳိ႕ ယခင္ကပါခဲ့ေသာကံႏွင့္ ယခု သာဓုခံအတိုင္း ဤလူဘုံသို႔ သြားခြင့္ရသြားခဲ့ၾကၿပီ။
– အခ်ဳိ႕ ယခင္ႏွင့္ယခု သာဓုခံအတိုင္း ထိုနတ္ဘုံမ်ားသို႔ သြားခြင့္ရသြားၾကၿပီ။
– သာဓုသည္
– သူျပဳကို ေစတနာခ်င္းေပါင္းစပ္ေပးၿပီး ကိုင္းကူးကိုင္း ဆက္ စိုက္ပ်ဳိးနည္းပမာ အေကာင္းကူးယူႏိုင္ရာ မလွဴဘဲ တန္း၊ မထမ္းဘဲ ပန္းဝင္ တည္း။
ဤသည္မွာ သူတစ္ပါးတို႔အက်ဳိး။
တစ္ဖန္လည္း
မိမိ အမွ်ေဝရာသို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚသူ မ်ား..
ယင္းတို႔လည္း မိမိႏွင့္ ထပ္တူ ထပ္က် ေဝပုံက် အက်ဳိးဖလ ရၾကသူခ်ည္း ျဖစ္ၾကေတာ့ရာ..
(က) မိမိနတ္ျပည္ေရာက္က သူတို႔လည္း နတ္သား၊ နတ္ သမီးမ်ား နတ္လိုခံစား။
(ခ) မိမိလူဘဝရရွိပါက သူတို႔လည္း လူသား၊ လူသမီးမ်ား လူလိုပင္ခံစား။
သည့္အတူ
ထိုနတ္ ထိုလူတြင္မွ သူေဌးျဖစ္လည္းအတူတူ၊ ဘုရင္ ျဖစ္လည္းအတူ။ ဘာမဆို ကံတူအက်ဳိးေပး လက္ေရ တျပင္စီး အခြင့္ေရးခ်ည္းသာ။
ထို၌လည္း
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ၿပီးေနာက္ အႏွစ္သုံးရာေလာက္က အလွဴရွင္က နိေျဂာဓသာမေဏ ရဟႏၲာ(သီရိဓမၼာေသာက မင္းႀကီး၏ ေနာင္ေတာ့္သားဆို၏) သာဓုေခၚသမား ႏွစ္ဦး တြင္
– တစ္ဦးသာ သီဟိုဠ္မွာ ေဒဝါနံပီယ တိႆမင္းႀကီး ျဖစ္လာၿပီး
– တစ္ဦးကလည္း အိႏၵိယမွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး ျဖစ္လာသည္။
သာဓုေခၚအက်ဳိး ထိုသူမ်ားက ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့ၿပီ။
ျဖစ္ပုံမွာ..
တစ္ခါက ယင္းတုိ႔သည္ ညီအစ္ကိုသုံးေယာက္ ေတာ္စပ္ ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ေယာက္သူက လမ္းသြားႀကံဳ ပေစၥကအား ပ်ားရည္လွဴသည္ဆို၏။
ထိုသူ လွဴၿပီးေနာက္ သြားႏွင့္ၿပီးမ်ား အမီလိုက္သြားရာ မီသည္ႏွင့္ အလွဴအေၾကာင္းေျပာျပ၏။ အားက်သျဖင့္ တစ္ဆင့္ အမွ်ေပးလွဴရန္ တိုက္တြန္းၾက၏။ သို႔ေၾကာင့္..
ေစတနာ ဒါန အျဖစ္ အမွ်ေပးေဝလိုက္ရာ
ႏွစ္ဦးစလုံး သံၿပိဳင္သာဓုျဖင့္ ရယူလိုက္ၾကသည္။ ထိုဆုကား လူျဖစ္လည္း အတူတူ၊ နတ္ျဖစ္လည္း အတူတူ၊ ဘုရင္အထိ တူၿမဲပင္။
ဤ၌ အထူးသတိျပဳရန္မွာ
– ေစတနာအမွ် ဒါနခမ္း ခ်သူဘက္ကလည္း
ထုံးစံမို႔ အသံညႇစ္ထုတ္ နမူး နထူး မလုပ္မိရန္တည္း။
– သာဓုေခၚသမးမ်ား ဘက္ကလည္း
ပြဲၿပီး ၿပီးေရာဆိုၿပီး သံၿပိဳင္သာဓုမေခၚဆိုမိေစရန္တည္း။
– ေစတနာသည္ မ်ဳိးျဖစ္ဝတ္ဆံ ဆိုသည္ကို သတိျပဳပါ။
– ေစတနာသည္ အဆံျပည့္မွ အက်ဳိးျပည့္မည္ကိုလည္း သတိျပဳေပးပါ။
တစ္ဖက္ကလည္း တကယ္မွ်လို႔ စိတ္ေစတနာႏွင့္ ပီတိရွိန္အရင္းရွိရသည္။
တစ္ဖက္ကလည္း လိႈက္လွဲအားက် မုဒိတာကံအထႏွင့္ ပီတိျပန္ အခံရွိရသည္။ သို႔မွသာ
ဓာတ္ ဓာတ္ခ်င္းကူး၊ အက်ဳိးထူးရွင္သန္ခြင့္ ရပါသည္။
ထိုသို႔
အက်ဳိးထူးတရား ရသြားၾကသူထဲတြင္
အႏု႐ုဒၶါေလာင္းလ်ာႏွင့္ သုမန သာမေဏေလာင္းလ်ာ မ်ားလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သည့္အတူ သုခသာမေဏေလာင္းလ်ာႏွင့္ ဂႏၶသူေဌးမ်ားလည္း ပါပါ သည္။
ထိုစဥ္
အရွင္အႏု႐ုဒၶါေလာင္းလ်ာသည္ တစ္ခ်ိန္က ဆင္းရဲ သား အဇၨဘာရ (ထမင္းျဖင့္ ဝန္ထမ္းေနရသူ)ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါ သည္။ သခင္ကား သုမနသူေဌးႀကီး..
ထိုအဇၨဘာရသည္
ဗာရာဏသီျပည္ သုမနသူေဌးႀကီးထံတြင္ ထမင္းေပး ကြၽန္ခံဘဝျဖင့္ ေနထိုင္ရၿပီး ျမက္ရိတ္အလုပ္ ထမ္းေဆာင္ ရပါသည္။ ေနအိမ္အျဖစ္ကား သုမနသူေဌးႀကီး ေနအိမ္ ေနာက္ေဖး တဲကေလးသာ။
တစ္ေန႔ ထို အဇၨဘာရ ျမက္ရိတ္ကအျပန္ လမ္းမွာပင္ ဂႏၶမဒနေတာင္မွၾ<ြကလာေသာ နိေရာဓသမာပတ္မွထစ ဥပရိ႒ိ ပေစၥကအား ေတြ႕ရာ ေခတၱမွ် ေစာင့္ေတာ္မူပါရန္ ပန္ၾကားခဲ့ၿပီး အိမ္သို႔ေျပး၏။ ဇနီးသည္ထံမွ မိမိအဖို႔ ဆြမ္း ထမင္းရွိမရွိ ေမးၿပီး ရွိေၾကာင္းသိရသျဖင့္
– ငါ့၌ လွဴစရာရွိခ်ိန္ အလွဴခံမႀကံဳသျဖင့္ တစ္ခါဖူးမွ် မလွဴခဲ့ရစဖူးေသး။
– ငါ့၌ အလွဴႀကံဳလ်က္ လွဴစရာမရွိျဖစ္ေန၍လည္း တစ္ခါဖူးမွ မလွဴခဲ့ရဖူးေသး
ယေန႔ေသာ္ အလွဴခံႏွင့္ဝတၴဳစုံ ႀကံဳေနေခ်ၿပီ။ လွဴအံ့။
သို႔ႀကံစည္ကာ ပေစၥကထံ ျပန္လည္၍ သပိတ္ေတာ္ အားယူ၏။ အိမ္ပင့္၏။ ေရာက္သည္ႏွင့္ မိမိေဝစုအားလုံး အရွင္အား သိမ္းႀကံဳးလွဴလိုက္ၿပီ။ လွဴၿပီးေနာက္ ဤလို ဤသို႔ လည္း ဆုႀကီးေတာင္းလိုက္သည္။
အရွင္ျမတ္ဘုရား..
– ဤေန႔ ဤရက္ ဤအခ်ိန္ခါမွစ၍ မရွိစကား နားမွ် ေလသံ မၾကားရပါလို၏ဘုရား
– ဤေန႔ ဤရက္ ဤခ်ိန္ခါမွစ၍ ဆင္းရဲအားလုံး ခ်ဳပ္ဆုံး ရပါလို၏ဘုရား
ဥပရိ႒ ပေစၥကအရွင္ကလည္း ျပည့္ေစျဖင့္ပင္ အရွိန္ ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုစဥ္
သုမနသူေဌးႀကီး၏ ဘုံနန္းျပသာဒ္၌ ထီးေစာင့္နတ္သမီး က ဝမ္းေျမာက္လြန္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ သာဓုသုံးႀကိမ္ ထပ္၍ေခၚလိုက္ရာ
အလို နတ္သမီး၊ ငါ အလွဴႀကီးမ်ားေပးေနသည္မွာ ၾကာလွေပါ့။
သင္ အခုမွ သာဓုေခၚပုံေထာက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေန သလား မသိ။
ဤသို႔လွ်င္ သုမနသူေဌးႀကီးက နတ္သမီးအား လွမ္း အျပစ္တင္ပါသည္။
မဟုတ္လိုက္ေလ သူေဌးႀကီး။ ငါသာဓုေခၚတာ သင့္ အလွဴမဟုတ္။ သင့္အိမ္ေနာက္ေဖးရွိ ဆင္းရဲသား အဇၨာဘာရ ၏အလွဴကို။
ထိုအခါ
သုမနသူေဌးႀကီး ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ဆင္းရဲသားအား ေခၚေမးရာ လွဴမိပါေၾကာင္းေျဖ၏။ သို႔ေၾကာင့္
– ထိုအလွဴ အသျပာတစ္ရာျဖင့္ေရာင္းရန္ အေရးဆို၏။ မေရာင္း။
– သည္လိုဆို ငါးရာ.. မေရာင္း
– ကဲ ေနာက္ဆုံး တစ္ေထာင္.. မေရာင္း။ သို႔ႏွင့္
ကဲ ရွိေစေတာ့..အေမာင့္အလွဴကို မေရာင္းလိုက ေနပါေတာ့။
အေမာင္လွဴထားတဲ့အလွဴ ေစတနာအမွ်ေလာက္ေတာ့ တစ္ေထာင္ေပးေခၚပါရေစ။
သုမနသူေဌးႀကီး၏ ထိုေတာင္းပန္ခ်က္
ဆင္းရဲသား အဇၨဘာရ ေငြတစ္ေထာင္လည္းမက္ အလွဴလည္း မပ်က္ရဲသျဖင့္ အမွ်ေဝငွလိုရာ ပေစၥကေနာက္ သို႔လိုက္၍ ေလွ်ာက္ၾကားရျပန္၏။
အရွင္ဘုရား။ သူေဌးမင္းက တပည့္ေတာ္အလွဴကို ေငြတစ္ေထာင္ေပး၍ ေစတနာခ်င္းမွ်ရန္ ေျပာေနပါ၏။ အမွ် ေပးေဝလိုက္လွ်င္ ေလွ်ာ့မ်ားသြားသလားဘုရား။
ဒကာ။ ဆီမီးတစ္တိုင္က မီး ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ ကူးကူး ကူးသမွ် အလင္းပိုေတာက္ပသည္သာရွိဘိသို႔
သင္ အမွ် ဘယ္ေလာက္ေဝေဝ သင့္ေစတနာကား အျမစ္ပ်က္မသြားသည့္အျပင္ တိုးဖို႔သာရွိေခ်သည္။ သုိ႔ႏွင့္-
အရွင္ထံမွ ျပန္လာကာ သုမနသူေဌးႀကီးအား အမွ် ေပးေဝ၏။
အမွ်-အမွ်-အမွ်/ သာဓု-သာဓု-သာဓု..သူလဲရ၊ ကိုယ္လဲစုမိၾက၏။
– သုိ႔ႏွင့္ သတင္းစကား ၾကားသမွ်က လာေရာက္ မွ်ေဆာင္ေစ၏။
– သို႔ႏွင့္ တစ္ျပည္လုံးက လာေရာက္သာဓုေခၚ အမွ် ေကာက္ ၾကားေပါက္ၾက၏။
– သို႔ႏွင့္ ဘုရင္ကပါ ခ်ီးေျမႇာက္။ ေန႔ခ်င္းႀကီး သူေဌးဘဝ ေရာက္ေတာ့သည္။
ယင္းကို ထုံးေကာင္းအရာထား၍ ယေန႔ သာသနာ ထြန္းကားရာေဒသမ်ား၌ အလွဴဖိတ္၊ အကူဝင္ အမွ်ျဖင့္ အလွဴဒကာ ဝင္ခံၾကျခင္းတည္း။
ေနာက္တစ္တြဲကား သုခသာမေဏႏွင့္ ဂႏၶသူေဌး
ယင္းတို႔ကား တစ္ဦးကေတာမွာ၊ တစ္ဦးက ဗာရာဏသီ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ။
ထိုစဥ္
ၿမိဳ႕ေပၚေန ဂႏၶသူေဌးသားသည္ မိဘမ်ားထားရစ္ခဲ့ရ ေသာ ေရႊဘ႑ာ၊ ေငြဘ႑ာ စသည္မ်ားၾကည့္၍ သူ႔လက္ ထက္ အပါယူသြားရန္ ႀကံ၏။
ယင္းကား အျခားမဟုတ္။
သူႀကိဳက္ေသာ အစားအစာျဖင့္ အသားပါေအာင္ ယူသြားလိုျခင္းတည္း။
သူႀကိဳက္ေသာ အၾ<ြကားအဝါျဖင့္ အားပါေအာင္ ယူျပ လိုျခင္းတည္း။
သူေသ သူ႔အသားပါခႏၶာႀကီး ထားခဲ့ရမည္ကို မသိရွာေပ။
သို႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ မိမိတိုက္ေပၚတြင္ အသျပာတစ္ေထာင္ တန္ေသာ ခ်ဳိးေရအဝတ္အစား အသုံးေဆာင္ခြက္မွသည္ အသျပာတစ္ေထာင္တန္ေသာ ထမင္းအေဖ်ာ္မ်ားထိ လူအမ်ားအား အသိေပးစားျပရာ ေတာမွ ထင္းေရာင္းလာ ေသာ ဆင္းရဲသားက ၾကည့္ရင္း အားမရ သြားရည္က်လာ၏။ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာ၏။
လူအားလုံးလည္း လမ္းေပၚမွေန သူ႔ထက္ငါ ခုံအဆင့္ ဆင့္တို႔ျဖင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းက ေလႏွင့္အတူပါလာေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားအနံ႔ေၾကာင့္ မေနႏိုင္သေလာက္ပင္။
ထိုစဥ္
အမ်ားထက္ကဲေသာ ထိုဆင္းရဲသားက သူငယ္ခ်င္း အကူျဖင့္ တစ္လုပ္မွ် မွ်ေတာင္းခံရာ ဂႏၶသူေဌးကား တုတ္ တုတ္မွ်မလႈပ္။
သို႔ေၾကာင့္ ေလးႀကိမ္ေျမာက္တြင္
သူေဌးႀကီးခင္ဗ်ား။ အကြၽႏ္ုပ္၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူေဌးႀကီးထမင္းမွ စားခြင့္မရ ေသရပါေတာ့မည္။ သို႔ေၾကာင့္
တစ္လုပ္စာမွ် မွ်ပါ သူေဌးႀကီးခင္ဗ်ား။
ထိုစကားေၾကာင့္ သူေဌးႀကီး အသံလာရာဘက္ ေခါင္း ေမာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္
ငါ့ဆီ သုံးႏွစ္ကြၽန္ခံ၊ ဤငါစားသလို ေကြၽးမည္။
လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္၏။ သူေဌးက..
စိမ္လိုက္ သူေဌးမင္း။ လွမ္းေအာ္အတို႔ခံလိုက္၏။ ေတာသားက..
သို႔ႏွင့္
ထမင္းတစ္ထပ္ဝန္ သုံးႏွစ္တိတိ ကြၽန္ခံေသာေၾကာင့္ သူ႔အမည္အား ဘတၱဘဋိက (ထမင္းသာ အဖိုးစားနာရွိေသာ ကြၽန္) မွည့္ေပးၾကေလ၏။
သုံးႏွစ္ေစ့ၿပီ။ လမ္းဆုံ လမ္းမေပၚတြင္ အသျပာ တစ္သိန္းထိုက္ မ႑ပ္မွသည္ အသျပာတစ္သိန္းထိုက္ ထမင္းတိုင္ေအာင္ ကတိအတိုင္း ျပင္ဆင္ေကြၽးေမြး၏။ ထိုစဥ္
ေရခ်ဳိးအဝတ္လဲၿပီးၿပီ။ တစ္သိန္းတန္ ခင္းႏွီးႀကီးအေပၚ လည္းထိုင္ၿပီးၿပီ။ တစ္သိန္းတန္ ထမင္း စားသုံးရန္ ေရႊခြက္ အဖုံးႀကီးလည္း ဖြင့္လိုက္ၿပီ။
ဂႏၲမဒနေတာင္ေန နိေရာဓာသမာပတ္မွထၿပီးစ ပေစၥကအရွင္ႀကီးသည္လည္း သပိတ္ေတာ္ပိုက္လ်က္က ဘတၱဘဋိကေရွ႕ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဆိုက္လာၿပီ။
ထိုအခါ ဘတၱဘဋိကသည္ အရွင္အား ေမာ့ၾကည့္ လိုက္၏။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ အေတြးဝင္လာ၏။ ငါ သုံးႏွစ္ ကြၽန္ခံၿပီးမွရလာေသာ ဤထမင္း..ငါ အခုစား အခု ခ်က္ခ်င္းကုန္ပါအံ့။
အကယ္၍မ်ား ငါမစားဘဲ ဤအရွင္အား လွဴရပါမူ ကား အက်ဳိးမဆုံး မ်ဳိးမတုံးျဖစ္ေတာ့အံ့။ သို႔ႀကံရြယ္ကာ ခ်က္ခ်င္းထလွဴလိုက္၏။ တစ္ဝက္ေလာက္ ေရာက္ေသာ္ အရွင္က လက္ကာျပလိုက္ရာ
အရွင္ျမတ္ဘုရား..
တပည့္ေတာ္အား တစ္ဘဝစာ တစ္ခဏစာေလးမွ် ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မမူပါႏွင့္။ တစ္သက္စာမွ်မက သံသရာ တစ္ဖက္စာအထိ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူပါဦးဘုရား။ သို႔ႏွင့္ အရွင္လည္း လက္ကာ လက္ထုတ္ ႐ုပ္လိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ဘတၱဘဋိကလည္း အလွဴခံႀကံဳ အကုန္ေလာင္းလိုက္သည္။
လူအားလုံး အုံးအုံးကြၽက္ကြၽက္ျဖစ္ၾကၿပီ။
ငတ္တုန္းကလည္း သူ႔အျပင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိလူပဲ။
ျပတ္မယ့္ျပတ္ေတာ့လည္း သူ႔အျပင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိ လူပဲ။ ထိုစဥ္
ထိုဘတၱဘဋိက ဆုေတာင္း၏။ ဆုရမွ အမွ်ေဝႏိုင္မည္။
– ဘုရားတပည့္ေတာ္ ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘဝတိုင္း
– မရွိစကား နားမွေလသံ မၾကားရပါလို၏
– ဆင္းရဲသားဘဝမ်ဳိးမွ လြတ္ေျမာက္ရပါလို၏။
ထိုသို႔
– မရွိမၾကား ဆင္းရဲသားမျဖစ္ခ်ိန္
– အရွင္ဘုရားမ်ား က်င့္သလို က်င့္၍
– အရွင္ဘုရားမ်ား သိသလိုပင္ သိရပါေစသား အရွင္ ျမတ္ဘုရား။
ထိုစဥ္လည္း အားလုံး သာဓုေခၚၾကသည္။
အရွင္ျမတ္ကလည္း ျပည့္ေစျဖင့္ပင္ ေစတနာစဥ္အား အရွိန္ျမႇင့္တင္ေပးထားခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ပေစၥကအရွင္ျမတ္ သည္
ငါအား
လူအမ်ား ဂႏၶမဒနေတာင္အေရာက္ ျမင္ေစသတည္း။
ဤသို႔ အဓိ႒ာန္လ်က္က ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ တက္ၾ<ြက ၾ<ြကသြားရာ ထိုအခါလည္း လူအားလုံး အုံးအုံးကြၽက္ကြၽက္ ပြက္ဆူ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။
ထိုစဥ္ ဂႏၶသူေဌးသည္ အသံမ်ား နားေထာင္ရင္းက အင္း..ငါေပးေသာ အ႐ိုက္အရာႏွင့္ ဆင္းရဲသား မတန္ မရာျဖစ္ေန၍ထင့္။
သို႔ အေတြးေပါက္ကာ အေစခံမ်ားအား သြားၾကည့္ ေစ၏။ ထိုအခါ
– ျမင္ကြင္းကား ပေစၥကအရွင္ၾ<ြကေနသည္ကလည္း အထင္းသား
– ဤသပိတ္မွ ပေစၥငါးရာ၏သပိတ္မ်ားသို႔ ေဝငွေနသည္ ကလည္း အထင္းသား
– ဂႏၶမဒနေတာင္၌ ပေစၥကအရွင္မ်ား ဆြမ္းစားေနသည္ မ်ားကလည္း အထင္းသား
ဤအထင္းသား သုံးမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုး တိုးမိၾက ေသာ အေစခံမ်ားသည္ သူေဌးထံ ျပန္ေျပးၾကၿပီး သတင္း ပို႔ရာ..
– ဂႏၶသူေဌး ဝမ္းသာအားရစြာျဖင့္ အသျပာတစ္ေထာင္ ေပး၍ သာဓုေခၚ၏။
– အားလုံးတို႔လည္း အသျပာေပး၍ သာဓုေခၚၾက၏။
– ဘတၱဘဋိကာလည္း သူေဌးရာထူး ရေတာ့၏။
ထုိ႔မွေနာက္
– အမွ်ေဝ သာဓုေခၚသမား
– ဘတၱဘဋိကႏွင့္ ဂႏၶသူေဌးတို႔သည္ ကႆပဘုရား သာသနာႏွင့္ ဤေဂါတမသာသနာအၾကား
– နတ္ျဖစ္လည္းအတူတူ၊ ေသြးတူ ေမြးတူပင္
– လူျဖစ္လည္းအတူတူ၊ ေသြးတူ ေမြးတူပင္..
သရက္မ်ဳိးေစ့ တေစၧက အပင္ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ ဝတ္ဆံ အား ေကာင္း-ေကာင္းသေလာက္ လက္ေတြ႕ျမင္။ အပင္သန္ အသီး သီး။ ထို႔ေနာက္ သရက္ဥယ်ာဥ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာသည္ အထိကို လက္ခံႏိုင္ေသးလွ်င္ ေစတနာတစ္ခုက ဘဝမ်ဳိးစုံ အက်ဳိးကုန္ေပးလည္း လက္ခံရမည္သာ။
ဆက္ပါဦးမည္
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ 