ေ မ ာ င္ ေ သြ း ခြၽ န္ ေ ပ း ပို႔ ပူ ေ ဇ ာ္ သ ည္
လူတို႔သည္ ဂုဏ္ကိုလည္း လိုခ်င္၏။ သိကၡာစဥ္ကိုလည္း ထိန္း ႏိုင္စြမ္းမရွိေသာအခါ လူတို႔၏ေရွ႕ဝယ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိလူႀကီးမင္းအသြင္ေဆာင္ မိ၏။ အတုအေယာင္ကိုကား ဖုံး ကြယ္ထားေလ့ရွိ၏။ တစ္ဖန္ လူ ကြယ္ရာ အလိုပါေရွ႕ အလိုတူသူခ်င္း ေတြ႕မိျပန္လွ်င္ကား ထိန္းကံကိုလွန္ အႀကံတြင္ အဆန္ဖက္၍ ကံပ်က္ လုပ္ငန္း ဆက္ျပန္ေခ်၏။ ထိုသူ သည္ကား…
ေၾကာင္တို႔မည္သည္ ၾ<ြကက္၊ ငါး၊ ဖား စသည္ သူတစ္ပါးတို႔အသား ဖ်က္၍ အသက္ရွင္ခြင့္ရသည့္အား ေလ်ာ္စြာ ေန႔စဥ္ဝမ္းစာ ၾ<ြကက္၊ ငါး၊ ဖားတို႔သာျဖစ္ရကား ဝမ္းဗိုက္ၾကား သူ႔အသားဝင္ ထိုမစင္နံဖို႔သာ ရွိေတာ့ သည္။ ထိုအခါ သည္ေနရာ သူရွိ သည္ကို မသိေစလိုသျဖင့္ သူစြန္႔ခ် တိုင္း မစင္တုံး အၿမဲဖုံးအုပ္ေသာ အက်င့္ က်င့္ရၿပီ။
ယုန္ကေလးမ်ားမွာမူကား စား ေသာအစာသည္ ျမက္၊ ကန္စြန္း ရြက္တို႔ခ်ည္းသာျဖစ္ေတာ့သျဖင့္ ဝမ္းဗိုက္ ကန္စြန္းဖက္ မစင္အနံ႔ မထြက္။ သို႔ေၾကာင့္ စြန္႔တိုင္းလွ်င္ မဖုံး၊ အတုံးလိုက္သာ ထားေတာ့ သည္။ သည့္ပမာလွ်င္..
– သီလေၾကာင္ေတာင္ အေယာင္ ေဆာင္ထုံး ဖုံးမွလုံသည္သာ၊
– သီလဂုဏ္ေဆာင္ အေယာင္ ေဆာင္ဘုန္း ဖုံးရန္မလိုအပ္ေတာ့ပါ။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္
၂ဝဝ၂ ဧၿပီထုတ္ ‘ဓမၼနီတိကထာ’မွ။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ 