ကမၻာႏွင့္ခ်ီ္၍ ျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ကပ္မီးသည္ နီးသထက္ နီးလာေန ေခ်ၿပီ။ သံသရာႏွင့္ခ်ီ၍ ဖ်က္ေလ့ရွိ ေသာ အဖ်က္မီးသည္လည္း ညီးညီးပင္ေလာင္ေနေခ်ၿပီ။ ဘ၀ႏွင့္ခ်ီ၍ ကူးစက္ေနေသာ အစြဲမီးသည္ လည္း ညီးညီးပင္ ေတာက္ေလာင္ေနေခ်ၿပီ။ ကပ္မီးကား ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ လိုက္စားလြန္းအားႀကီး ေနျခင္းတည္း၊ အဖ်က္မီးကား တဏွာ မာန ဒိ႒ိတို႔အၾကား မိမိစိတ္ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ပစ္ထားျခင္းတည္း။ အစြဲမီးကား ေ၀ဒနာ တဏွာ ဥပါဒါန္ တုိ႔အၾကား အာ႐ုံလိုက္စားေနျခင္း တည္း။ ထိုမီးမ်ား တကယ္ေၾကာက္ အားပိုပါသည္ဆိုေသာ္..
မီးကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ အာ႐ုံေလာင္စာကိုလည္းေကာင္း၊ လူကို ေလာင္ေစတတ္ေသာ ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္အညစ္တရားမ်ားကိုလည္းေကာင္း မလိုက္စားမိေစရာ ေယာက်္ား၏ သားသမီး ဇနီးအတြက္ ၀မ္းစာရွာေပးရေသာ ဒုကၡ၊ မိန္းမ၌ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရျခင္း၊ ေမြးေပးရျခင္းဒုက္ၡ၊ ထိုအားလုံး ႀကိဳက္အာ႐ုုံ ခင္မင္စြာ လိုက္စားမိၾကရာမွ ခ်ည္းပင္။ သည့္အတူလွ်င္
အပါယဒုကၡ၊ ကာမဒုကၡ၊ ဘ၀ဒုကၡတို႔ကို ေပးေ၀တတ္ေသာ ကာမ တဏွာ၊ ဘ၀တဏွာ၊ ၀ိဘ၀တဏွာ မ်ား အားထားေနျခင္းမ်ားသည္လည္း ႀကိဳက္အာ႐ုံခုံမင္စြာလိုက္ စားခဲ့ၾကရာမွ ခ်ည္းပင္။ အဆိပ္ပါေသာ အစာကို လွ်ာအလိုလိုက္ ကိုက္မိ ႏိႈက္မိျခင္းကသာ အဆိပ္စာေရွာင္ရွားတတ္ရာသည္။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္
၂၀၀၂ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ သာရဏီယကထာမွ
ေမာင္ေသြးခၽြန္ ေပးပို႔ပူေဇာ္သည္။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ 