မသာလည္း တ, သာလည္း တ လေသာ္မွ လူေျခတိတ္ဆိတ္ လူႏွင့္သတၱ၀ါတုိ႔အိပ္ေမာက်ခ်ိန္ သာထိန္ေနေခ်က လတန္ခိုး တန္ဖိုးျပည့္မရ၊ ဘုန္းက်က္သေရ ဂုဏ္သိန္ကင္းပ အလင္းခ်သျဖင့္ အလဟႆအျဖစ္ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ရရွာသည္။ လူတို႔တြင္လည္း အမ်ားတို႔က အားကိုးတႀကီးလိုေန ခ်ိန္တြင္ မိမိ၏ပညာစြမ္းျဖင့္ လူတို႔၏ ေနရာတန္း ၀င္ေရာက္မထမ္းပါပဲလ်က္က မလိုအပ္ခ်ိန္မွ ၀င္ေရာက္ လက္ကမ္းပါေသာ္ကား..လူအမ်ားတို႔ အားကိုးျခင္း၊ တမ္းတျခင္း၊ ၀ိုင္း၀န္းကာ အမႊန္းတင္ျခင္း၊ ၀င္ေရာက္ ခိုလႈံျခင္း မခံရေတာ့ေသာ ေၾကာင့္..
မည္မွ်ပင္ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ေန ေစ၊ ထိုဟိတ္ကား ဟိတ္ပုပ္မွ်သာ၊ မည္မွ်ပင္ အစြမ္းျပေနေစ၊ ထိုအစြမ္းလည္း အကန္းလမ္းေလွ်ာက္မွ်သာ၊ ဘုရင္၏တင့္တယ္ျခင္းသည္ အေဆာင္အေယာင္ကမဟုတ္၊ အေႁခြအရံသက္ရွိတုိ႔၏ အသက္သြင္းေပးျခင္းေၾကာင့္ဆိုသည္ကို မေမ့သင့္။ သို႔အတူ..လူယဥ္ေက်း တို႔အလယ္၌ ပညာရွိတစ္ဦး၏ ၀င့္ထယ္ျခင္း၊ လူဆိုးဓားျပတို႔ အလယ္၌ လူမိုက္တစ္ဦး၏၀င့္ထည္ ျခင္း..စသည္မ်ား၌လည္း ထုိထို အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားက အသက္သြင္း ေပးထားသျဖင့္သာ အသက္၀င္ျခင္း၊ တင့္တယ္ျခင္း၊ ထည္၀ါျခင္းမ်ား ထြန္းကားေနသည္ကို မေမ့သင့္ေခ်။ လူမသုံး ဘုန္းမပြင့္၊ လျပည့္လုံး ျမဴဖုံးလႊမ္းေသာ္ ေရာင္မ၀ံ့ မတင့္ မတယ္ရာ။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္
၂၀၀၂-ေအာက္တိုဘာလထုတ္ နီတိျဖင့္စကားေျပာဆိုျခင္း-မွ
ေမာင္ေသြးခၽြန္ ေပးပို႔ပူေဇာ္သည္။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ 