ေဉယ်ဓမၼ သုတၲန္

ေဉေယ်ာ ဓေမၼာ ဇာေနာနာမ၊ ဣေနာနာမ၊ ဣေမပၪၥက ဝိေဉယ်ာ
သခၤါရာ လကၡဏာေစဝ၊ ဝိကာေရနစ ပဥတၴံ
နိဗၺာနံ ကာရေကာ ေတသံ၊ ဝိအဇံ ပဋိေဝေဓန။
ေဉေယ်ာဓေမၼာ – ေဉယ်ငါးတန္ တရားမွန္ကို၊ ဇာေနာ နာမ-သိသူမည္သည္ကား၊ ဣေမပၪၥကာ – ဤငါးပါး အေပါင္း တို႔ကို၊ ဝိေဉယ်ာ – သတိတြင္ အသိကပ္ ခႏၶာခြင္ ျဒပ္ရွိ ပရမတ္ဆတ္ဆတ္ကို သိတတ္ၾကကုန္ရာသည္။
ပၪၥကာ – ငါးခုေပါင္းဆိုသည္တို႔ကား..
ကတမာနိ – အဘယ္သည္တို႔ပါနည္း။
သခၤါရာစ – ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ ေလးဌာနတို႔၏ ျပဳျပင္ေပးေနျခင္းတို႔လည္းေကာင္း၊
လကၡဏာေစဝ – လကၡဏာ႐ုပ္ကြက္ လကၡဏာအခ်က္ တို႔လည္းေကာင္း၊
ဝိကာေရနစ – ဝိကာရ႐ုပ္ကြက္ အထူးျပဳေပးေနေသာ အခ်က္လည္းေကာင္း၊
ပဥတၱံစ – ပရမတ္တစ္ခုထြက္ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ထြက္ေနျခင္းလည္းေကာင္း၊
နိဗၺာနံစ – အခ်ဳပ္အစပ္ ျပတ္စဲျပဳျပင္မႈတို႔ ခြာရွဲသြားျခင္း လည္းေကာင္း၊
ေတသံ – ထိုငါးခင္းတို႔၏၊ ကာရေကာ – အေၾကာင္း ခ်င္းတတို႔ကို ပဋိေဝေဓန – ထိုးထြင္းေသာဟန္ ပဋိေဝဓÓဏ္ ျဖင့္၊ ဝိဘဇံ – ေဝဖန္ပိုင္းျခားလ်က္က၊ ဝိေဉယ်ာ – သိတတ္ ျမင္တတ္ျခင္းတို႔ေပတည္း။
ဘုရားရွင္၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ား
ေဉယ်သည္ သိပိုင္ျခင္း Óဏ္အရာကို ကိုယ္စားျပဳ၏။
ဓမၼသည္ သိအပ္သိရာသည့္ သေဘာသဘာဝ အားလုံး ကိုလွ်င္ ကိုယ္စားျပဳ၏။ သို႔ေၾကာင့္ ေဉယ်ဓမ္သည္ သိေကာင္းသိရာေသာ အရာအားလုံးကိုလွ်င္ သိပိုင္ျခင္း၏ တင္စားအမည္တစ္ခုသာတည္း။ ထိုတြင္…
(က)    ဓမၼ၏ သိအပ္ရာရာသေဘာသဘာဝဓမၼတာ သည္ မ်ားျပားလွေခ်၏။ ေလာကသုံးပါးအတြင္းရွိ သေဘာ သဘာဝမ်ား၊ ဘုံပုဂၢိဳလ္စိတ္တို႔၏ အတြင္းရွိသေဘာသဘာဝ မ်ား၊ ဘုံပုဂၢိဳလ္စိတ္တို႔၏ အလြတ္ရွိ သေဘာသဘာဝမ်ား စသည္ အားလုံးပင္ ပါဝင္၏။ သို႔တေစလည္း ယင္းတို႔သည္ ဤေဉယ်ဓမ္တရားငါးပါးအတြင္း၌သာ အက်ဳံးဝင္၏၊ ဤ တရားငါးပါးအတြင္းဝယ္ ဌာပနာထားၿပီးျဖစ္၏။
(ခ)    ေဉယ်၏ သိတတ္ရာရာ သေဘာသဘာဝဓမၼ တာသည္လည္း မ်ားျပား၏။ ေဝေနယ်တို႔ႏွင့္တန္႐ုံေသာ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ ေဗာဓိပကၡိယတရား သုံးဆယ့္ခုနစ္ပါး၊ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ သိကၡာသုံးပါး စသည္အားလုံး ပါဝင္၏။ သို႔တေစလည္း..
ယင္းတို႔သည္ ဤသိမႈတစ္ခုတည္း၌သာ အက်ဳံးဝင္၏။ ဤသိမႈတစ္ခု၏အတြင္းမွာပင္ ဌာပနာထားၿပီးျဖစ္၏။ သို႔ောကာင့္ ဤေဉယ်ဓမ္သည္ ဘုရားရွင္၏ Óဏ္က်က္စား ရာဆိုက မမွားတန္ရာၿပီ။ ေနာက္လိုက္တပည့္တို႔ တစိုးတစိ ျမည္းၾကည့္စမ္းၾကည့္႐ုံမွ်ေလာက္သာ။
ဤ၌ကား ထိုေဉယ်တရားငါးပါးတို႔ကို မိမိÓဏ္အျမင္ သန္သေလာက္ကေလးျဖင့္..
(က)    သခၤါရတို႔ကို ပန္းပုသမား အ႐ုပ္ထုလုပ္စားသည့္ပမာ ထင္ဟပ္ျပမည္၊
(ခ)    ဝိကာရတို႔ကို ေဆးျခယ္သမား အေရာင္သြင္းသည့္ပမာ ထင္ဟပ္ျပမည္၊
(ဂ)    လကၡဏာတို႔ကို ကပြဲဝင္အ႐ုပ္ကေလး ေျပးလႊားေန သည့္ပမာ ထင္ဟပ္ျပမည္၊
(ဃ)    ပညတ္တို႔ကို ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ တင္ဆက္ေနသည့္ ပမာ ထင္ဟပ္ျပမည္၊
(င)    နိဗၺာန္ကိုကား အ႐ုပ္ေဆြး၍ ေျမသို႔ခ်ေကြၽးလိုက္ရသည္ ပမာ ထင္ဟပ္ျပမည္။
သည္မွ်ဆိုေသာ္ ေဉယ်ဓမ္၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ထုတ္မႈ လုံေလာက္ၾကရာသည္။
ပန္းပုဆရာသည္ ေတာကိုဝင္၍ အ႐ုပ္ထုခ်င္စရာ သစ္သားကိုရွာ၏။ သစ္သားသည္ကား ဗီဇႏွင့္ မိုးေျမဆီကို ႏိႈး၍ တိုးဝင္မိရာမွ အလိုလိုေပါက္လာေသာ သဘာဝေျမ ေပါက္သားမွ်သာ။
ထိုသစ္သား ပန္းပုဆရာ့လက္ ေရာက္ရွိသြားေသာအခါ ပထမသစ္သား၏ တည္ေနဟန္ကိုၾကည့္၍ စိတ္ကူး၏ ဆင္ျမင္း႐ုပ္စု ထုရေကာင္းမလား၊ လူ႐ုပ္ ထုရေကာင္းမလား စသည္..
ထို႔ေနာက္ လူ႐ုပ္ထုရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ လူဟန္ လူသဏၭာန္ပုံတူထု၏။ ဒုတိယလူုံတူ ထုရင္းကပင္ ေယာက်္ား ပုံထုရေကာင္းမလား၊ မိန္းမပုံထုရ ေကာင္းမလား စိတ္ကူး ထည့္ျပန္၏။ စိတ္ဝယ္ မိန္းမပုံကေလး ေရးေရးမွ်ထင္လာရာ မိန္းမစိတ္ျဖင့္ ဆက္လက္ထု၏။ မိန္းမပုံဟန္ မိန္းမသဏၭာန္ ကား ေပၚလြင္လာေခ်ၿပီ။
ထို႔ေနာက္ အစာေကြၽးေဆးျခယ္၏။ အသားေနရာ အသား၊ မ်က္ခုံးေနရာ မ်က္ခုံး၊ မ်က္လုံးေနရာ မ်က္လုံး၊ မိန္းမတစ္ကိုယ္လုံးႏွင့္ ခြၽတ္စြပ္တူပင္။
ေနာက္ဆုံး အပူအေအးေပး အေရာင္တင္ ေဆးသြင္း အဝတ္တန္ဆာဆင္ယင္ျခင္းျဖင့္ လက္စသတ္လိုက္ရာ..
ေဟာ..ယမင္း႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ ပြဲထုတ္၍ရလာၿပီ ေကာ။
ဤသို႔ျဖင့္ ပန္းပုဆရာသည္ တပည့္လက္သားစုံလင္စြာ တို႔ျဖင့္ ႐ုပ္ေသးစင္တစ္စင္ေထာင္ ကျပႏိုင္ေလေအာင္ ႐ုပ္စုံ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိး ႀကိဳးစား၍ ထုလုပ္ေပးခဲ့ရာ ကႀကိဳးစုံစြာ ႐ုပ္စုံ မဟာသဘင္ႀကီးတစ္ဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္း၍ ရခဲ့ေခ်ၿပီ။
ဤေလာက အေပ်ာ္ႀကိဳက္သူတို႔ ရွိေနသမွ် ႀကိဳးဆြဲတို႔ အ႐ုပ္ခ် ကျပမည္။
ဤေလာက ႀကိဳးဆြဲဆရာတို႔ အ႐ုပ္ခ် ကျပေနသမွ် ပြဲၾကည့္သမတို႔လည္း လာၾကမည္။ ထိုထိုဤဤ ၾကည္စရာ ရယ္စရာ အေျပာအဆို အငို အလြမ္း ဇာတ္လမ္းေလးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္သူတို႔ အဟုတ္ထင္ သ႐ုပ္ဝင္ေအာင္လည္း မိုးအလင္း ကျပမည္။ အာ႐ုံတိတ္ဆိတ္ တစ္ဖက္သို႔ စိတ္မထြက္ေစ ေသာ ည႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ျပလိုရာ ဒိုးဒိုးေဒါက္တို႔ျဖင့္ ေဗ်ာေခါက္သည္အထိလည္း ဇာတ္စုံခင္းက်င္းမည္။ မိုး အလင္း ေနအထြက္ ျပင္ပေလာကႀကီး အသက္ဝင္လာ ေသာအခါ ႐ုပ္စုံကပြဲႀကီးကား ပြဲသိမ္းၿပီတည္း။
သခၤါရတို့၏ ျပဳျပင္မႈကို ခံယူရရွိျခင္း
ကမၼံ သေတၱ ဝိဘဇၨတိ
သတၱဝါတို႔ကို ကံကသာ ျပဳစီမံ၏။
စင္စစ္ ကံအေၾကာင္းတရားတို႔သည္ သတၱဝါတို႔၏ ဖန္ဆင္းရွင္တည္း။
ကံက ျပဳစီရင္သည္ဆိုေသာ္လည္း…
သံသရာဘဝဇာတ္ အထပ္ထပ္ပတ္၍ ကျပၿပီးေသာ သူ၌ ကံ၏ ေရွ႕ေနာက္ဝယ္ စိတ္၏ အကူအေထာက္ကား ပါစၿမဲသာ။ သို႔ေၾကာင့္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္၏အတိတ္အေၾကာင္း ခံငါးပါးကို ေဖာ္ထုတ္ရာ၌ အဝိဇၨာ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံ ဝိÓဥ္ ဟူ၍ ကံႏွင့္စိတ္ ႏွစ္ခုခ်ိတ္၍ အတိတ္ေဆာင္ျပျခင္းမဟုတ္ ေလာ။
ကံသည္ လူျဖစ္ရန္ ေရွး႐ႈ လူမ်ဳိးေစ့ေကာင္းမႈကိုျပဳ၏။
စိတ္သည္ ေနာက္တစ္ခါလူျဖစ္လွ်င္ ေကာင္းႏိုးႏိုး လူျဖစ္ရက်ဳိးေမွ်ာ္ကိုး၏။ ဤကား ေရွးအတိတ္ဆီက ျပဳစီမံ ခဲ့ေသာ ကံစိတ္တို႔၏ ဝတၴရားတည္း။
သတၱဝါသည္ ဘဝတစ္ခုပ်က္လုနီး ဘဝခရီးဆက္ ေတာ့မည္ျပဳေသာ္ သည္ဘဝကျဖစ္ေစ ေနာက္ေနာက္တို႔က ျဖစ္ေစ ျပဳစီရင္ခဲ့ဖူးၿပီးေသာ ေကာင္းကံ ဆိုးကံ ထိုႏွစ္တန္ တို႔ကို လွန္၍ျပန္၍ နိမိတ္အျဖစ္ စားၿမံဳ႕ျပန္ေလ့ရွိ၏။ ထိုစဥ္ အားအေသးအႀကီး လိုက္လ်က္က ဆက္တိုက္ထင္ျမင္လာ တတ္ၿမဲျဖစ္ရာ…
ကံအားႀကီးတို႔ အထင္ျဖင့္ ဝင္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္ အသက္ ကား ငင္ဆဲ။ အင္း..သည္ကံႏွင့္ ဒင္းမထိုက္ သည္ကံ ေနာက္ ဒင္းမလိုက္ႏွင့္ဦး။
သို႔ႏွင့္…
ျပဳက်င့္ခဲ့ၿပီး ကံတို႔ကလည္း အရင္ေရာက္သူ အရင္ဝင္ စနစ္ျဖင့္ တစ္ခုၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခု ေနာက္တစ္ခု ေရြးမေကာက္မခ်င္း လုဝင္ေနဆဲ ဝင္ဆဲ အသက္ကလည္း သည္ဘဝႏွင့္ အဆက္ျဖတ္လိုက္ေလေသာအခါ..
ေနာက္ဆုံး ထင္နိမိတ္သည္ လာမည့္ဘဝ၏ အလွည့္ရ ကံတရားတည္း။ ထုိေနာက္ဆုံး နိမိတ္ကပင္ ေရွ႕ဝယ္သြား ေရာက္ကာ လားရမည့္ဘဝအက်ဳိးေပးကို ေရးေရးမွ် ေရးဆြဲ ျပ၏။ ထိုအက်ဳိးေပး၏ဘက္ စိတ္ေတြးကေလးက ေပး၍ ႏွစ္သက္လိုက္မိသည္ႏွင့္ သည္ဘဝအဆက္ျပတ္ ေရွ႕ဘဝ သို႔ ကပ္လိုက္မိၿပီ။
ကံျပဳစဥ္က ထားရွိေသာ စိတ္က ေရွ႕ဘဝ ေနာက္ဘဝ တြဲခ်ိတ္ေပးလိုက္သည္။
ကံကိုယုံ၍ ကံဘုံခိုလႈံလိုေသာ စိတ္အား တဏွာလက္ သမားက ရင္းစားေပးလိုက္သည္။ ဤ၌ ေရွ႕ဘဝေနာက္ဘဝ ေခၚေသာ ေရွ႕ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ေနာက္ျဖစ္စဥ္တို႔ကို ဆက္စပ္ ေပးရာေရာက္ေသာ ဂတိနိမိတ္အေပၚ စိတ္အာ႐ုံျပဳထားျခင္း ကိုပင္ ပဋိသေႏၶ(ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ ဆက္စပ္ေပးျခင္း) စိတ္ ဆိုရ၏။
ထိုေနာက္ရ ဘဝကဲ့သို႔ေသာ ဂတိနိမိတ္ကို ႐ႈသိရင္းက ႏွစ္သက္စိတ္ျပတပ္မက္မႈဘာဝကိုကား ဝါနေခၚ (ေရွ႕ ႏႈတ္ခမ္းသတ္ႏွင့္ ေနာက္ႏႈတ္ခမ္းသတ္ ထပ္လ်က္က ခ်ဳပ္စပ္ ေပးလိုက္ျခင္း) နိကႏၲိကတဏွာဆိုရ၏။ သို႔မဟုတ္ ၾကည့္ လ်က္ကသိ သိလ်က္က ပီတိျဖစ္ေနေသာ စိတ္တစ္ခု၏ အမည္ႏွစ္မ်ဳိးတည္း။ လားရမည့္ဘဝႏွင့္ ထိုက္ရာေရွ႕ေျပး နိမိတ္(ႀကိဳတင္ျပသထားခ်က္ ပုဗၺနိမိတ္)သည္ ကံျပဳဆဲ ကာလ ထားရွိေသာေစတနာ၏ အျပင္းအေပ်ာ့ အႏုံ႔အထက္ အရ ပုံစံေဖာ္ျပသည့္ ခံစားခြင့္ရဘဝသစ္၏ အက်ဳိးေပးပုံပင္ ျဖစ္၏။
ကံျပဳစဥ္က တည္ေနဟန္ ႐ုပ္ပုံလႊာသည္ ေသခါနီး ကမၼနိမိတ္အျဖစ္ ထင္လာေခ်မည္။
ထိုအေၾကာင္းခံ ကမၼနိမိတ္ထင္ျပလာရာမွ အက်ဳိးျပ ဂတိနိမိတ္ ထပ္ဆင့္ေပၚလာတတ္သည္။ ဤ၌လည္း ထိုမွ အေၾကာင္းခံမ်ားျဖစ္ၾကေလေသာ ကံ ကမၼနိမိတ္႐ုပ္ပုံလႊာ မ်ား (ငါ၊ အလွဴဝတၴဳ၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ပရိသတ္ စသည္) အေပၚသို႔သာ စြဲလမ္းသမႈ အားကိုးျပဳေနမိမွားခဲ့ေသာ္..
ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းစြဲေက်ာင္းဂတိလြဲနိမိတ္ျဖင့္ပင္ ထိုေက်ာင္းထိဝယ္ ၿပိတၱာအသြင္အျပင္ျဖင့္ ဝင္ရမည္။
ကိုးကြယ္ရာ ဘုန္းႀကီး အစြဲႀကီးေနကလည္း ထို၏အနီး ဂတိနိမိတ္တင္စီးကာ ထိုဘုန္းႀကီး၏အနားမွာပင္ ၿပိတၱာ အရာဝင္တတ္သည္။
အလွဴ႕ရွင္ျဖစ္သူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္စြဲ အယူလြဲက ကိုယ့္႐ုပ္အေလာင္းႀကီး ျမႇဳပ္ႏွံရာသို႔ လိုက္ပါသြားရကား ¤င္း အ႐ိုးစုအနားမွာပင္ ၿပိတၱာအျဖစ္ျဖင့္ ေနရမည္။
သို႔ေၾကာင့္…
ကုသိုလ္အမႈျပဳပါေသာ္လည္း အာ႐ုံယူနည္း မတတ္၊ ငါ ဝတၴဳ ပုဂၢိဳလ္အေပၚ (ျဖစ္ပ်က္ျမင္ လကၡဏာတင္လ်က္က ႏွစ္သက္စရာ ဝတၴဳမ်ားကို အေကာင္းျမင္ အေကာင္းေတြ႕ အေဟာင္းျမင္ အေဟာင္းေတြ၊ အေဆြးထင္ အေဆြးေရာက္၊ ကုန္းေကာက္တတ္စရာ ဘာမရွိေသာ ေျခသား ပကတိပမာ ငါႏွင့္အလွဴခံပရိသတ္တို႔အေပၚလည္း ထိုနည္းတူစြာ ဆင္ျခင္ၿပီး) ေက်ာ္တတ္မွသာ အက်ဳိးျပဂတိနိမိတ္ဝင္လာ ျခင္း၊ ထိုလမ္းျပအတိုင္း သြားျခင္းမ်ား ျပဳရေလသည္ကို သတိျပဳေလဦး။
ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း ကုသိုလ္မရ အာ႐ုံအခ်မွားက ကိုယ့္ ပုဆိုးစကိုယ္ နင္းမိလ်က္သား လဲက်သြားရသည္ပမာ အစြဲခ်ရာ အပါယ္ရြာသြားရမည္ကိုလည္း သတိရွိေလဦး။
တစ္ဖန္ ကံျပဳစဥ္တုန္းက စိတ္ဓာတ္Óဥ္ကိုပင္ ပဋိသေႏၶÓဥ္အျဖစ္ယူၿပီး ေနာက္ဘဝအထဲ လက္စြဲအျဖစ္ ပါသြားမည္ျဖစ္ရာ ထိုေနာက္ ဘဝ တစ္ဘဝလုံးလည္း ေသအထိတိုင္ေအာင္ ထိုကံျပဳစဥ္က..
သာယာကပ္စြဲ စိတ္အားႀကီးလွ်င္ အာ႐ုံခံစားတိုင္း မေက်ႏိုင္ျဖစ္မည္၊
မုန္းၿငိဳးျပစ္မွားစိတ္ အားႀကီးလွ်င္ အာ႐ုံခံစားတိုင္း မေက် ႏိုင္ မခ်မ္းႏိုင္ျဖစ္မည္၊
ပ်ံ႕လြင့္ပူပန္စိတ္ဝင္ေနလွ်င္ အာ႐ုံခံစားတိုင္း ဂနာမၿငိမ္ ဣေႁႏၵမရျဖစ္မည္။
စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ဝင္ေနလွ်င္ အာ႐ုံခံစားတိုင္း စိတ္ ခ်လက္ခ် မခံစားရတတ္။
ငါစြဲအားႀကီးေနလွ်င္ကား မည္သူႏွင့္ေပါင္းေပါင္း အသာစီးရမွ ေခါင္းေအးမည္။
ဤအစြဲÓဥ္ဝင္ေနကလည္း ထိုညဥ္အတိုင္း ပါဝင္လာ မည္ကိုလည္း သတိရွိေလဦး။
ဤအစြဲÓဥ္ ဝင္ေနကလည္း ထိုÓဥ္အတိုင္း ပါဝင္လာ မည္ကိုလည္း သတိရွိေလဦး။
ထိုေနာက္ ဘဝေခၚ ဘဝသစ္ထဲသို႔ ပဋိသေႏၶစိတ္ ဝင္အိပ္လိုက္ေသာအခါ အတိတ္ကျပဳခဲ့ေသာကံသတၱိမ်ား လည္း ရိကၡာအျဖစ္ ပါလွာမည္၊ ကံျပဳစဥ္က စိတ္သတၱိမ်ား လည္း ရိကၡာသုံးသူအေနျဖင့္ ဆင့္၍ ပါလွာမည္။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္